مجله‌ی خبری «صبح من»: هیچ حصاری بین جوّ زمین و فضا نیست و به این دلیل، توافقی در مورد نقطه‌ی شروع فضا وجود ندارد. گفته می‌شود که فضانوردان با ۱۰۰ کیلومتر دور شدن از زمین به فضا می‌رسند. فضانوردان در عرض ده دقیقه، احساس بی‌وزنی می‌کنند اما قرار گرفتن در مدار، تقریبا یک ساعت طول می‌کشد.
به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»، در سال ۲۰۰۴ یک فضاپیمای خصوصی با نام کشتی فضایی، مسابقه‌ای برای یافتن یک فضاپیمای قابل استفاده‌ی مجدد را که بتواند تا ارتفاع ۱۰۰ کیلومتر از زمین فاصله بگیرد، برد. این فضاپیما ابتدا توسط هواپیمای شوالیه‌ی سفید به ارتفاع ۱۵ کیلومتری زمین برده شد و بعد در آسمان رها شد.
سیستم شاتل فضایی
موشک‌های معمولی فقط یک بار استفاده می‌شوند اما شاتل‌های فضایی قابل استفاده‌ی مجدد هستند. شاتل مانند یک موشک پرتاب می‌شود اما مانند هواپیما قادر است به زمین بازگردد.
سیستم شاتل سه بخش اصلی دارد؛ مدارگرد، مخزن سوخت موتورهای مدارگرد و موشک تقویت‌کننده.
تنها بخش شاتل که به فضا می‌رود، مدارگرد است که فضانوردان و دیگر محموله‌ها را حمل می‌کند. دیسکاوری، آتلانتسی و اندیور، سه مدارگردی که اکنون در فضا هستند، تاکنون بیش از ۹۰ پرواز انجام داده‌اند.
داخل دماغه‌ی موشک، فضایی در نظر گرفته شده که می‌تواند برای ماهواره، فضاپیما یا کپسول حمل‌کننده‌ی فضانوردان باشد که به ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌روند.
قسمت‌های مختلف موشک
موشک‌های فضایی معمولا از بخش‌ها یا طبعاتی تشکیل شده‌اند که هر یک، موتور و سوخت جداگانه‌ای دارند. هر طبقه با اتمام مأموریت خود، منهدم می‌شود. در اولین مرحله، موشک از زمین بلند می‌شود و در مرحله‌ی دوم، از زمین دور می‌شود و بعد، محموله‌ی موشک در فضا رها می‌شود.
فضاپیماهای رباتیک، به زمین باز نمی‌گردند اما فضانوردان، بازمی‌گردند. فضانوردان به کمک فضاپیمای سایوز، از ایستگاه فضایی بین‌المللی بازمی‌گرند.
در بخش بعدی، بیشتر درباره‌ی پرتاب موشک به فضا خواهیم گفت.
تایپ، تهیه و تنظیم: مجله‌ی خبری «صبح من»
اخبار «صبح من» را در بله و ایتا دنبال کنید:
کانال «صبح من» در بله:
https://ble.ir/sobheman
کانال «صبح من» در ایتا:
https://eitaa.com/Sobheman
