«صبح من» با اقتصاد: خودروسازان معمولاً تمایل دارند خودرو هایی با ظاهر و طراحی متعارف تولید کنند تا بتواند نظر طیف گسترده‌تری از خریداران را جلب کنند. استثناهایی هم وجود داشته است. گاهی خودروهایی ساخته شد که کاملاً غیرمتعارف بوده‌اند.
به گزارش مجله خبری «صبح من»، با ما همراه باشید تا با این خودروها آشنا شویم.
آلفارومئو SZ
به‌یادماندنی‌ترین آلفارومئوها معمولاً طراحی‌های منحنی و نرم دارند اما این موضوع هرگز در SZ کوپه و نسخهٔ کانورتیبل RZ بعدی به چشم نمی‌خورد. این خودرو که توسط «رابرت اوپرون» طراحی شد، نمایی تهاجمی داشت. ایتالیایی‌ها به آن لقب هیولا داده بودند.
AMC پیسر
برای خودرویی که در نیمهٔ دوم دههٔ ۷۰ در ایالات‌متحده تولید شد، پیسر به‌طور شگفت‌انگیزی طراحی مدرنی داشت. در ساخت پیسر آن‌قدر از شیشه استفاده شد که لقب تنگ ماهی گرفت. طراحی غیرمتعارف پیسر اما باب میل آمریکایی‌ها نبود و AMC هم به‌اندازهٔ سه غول خودروسازی آمریکا بزرگ و ثروتمند نبود که بتواند ضرر ناشی از تولید پیسر را با سود دیگر خودروهای خود جبران کند. به همین دلیل، AMC پس از پنج سال به تولید این ماشین پایان داد.
آریل اتم
اتم یکی از افراطی‌ترین خودروهای تاریخ به‌حساب می‌آید. در این ماشین هیچ پانل بدنه‌ای وجود ندارد و شاسی فضایی خودرو نقش بدنه را هم بازی می‌کند که باعث می‌شود راننده و بسیاری از قطعات خودرو به‌راحتی قابل‌مشاهده باشد. به همین دلیل، اتم شبیه هیچ خودروی دیگری نیست.
آستون‌مارتین لاگوندا
ازآنجایی‌که آستون‌مارتین‌ها همیشه خودروهایی شیک با خطوط نرم بودند، زمانی که لاگوندا در سال ۱۹۷۶ معرفی شد، بشدت با انتقاد و واکنش منفی مواجه شد. بااین‌حال، لاگوندا با همین ظاهر تا سال ۱۹۹۰ روی خط تولید باقی ماند.
باند باگ
باند باگ با سه چرخ، طراحی گوه‌ای و سقف و درهای کاناپی مانند، خودروی کاملاً غیرمتعارفی بود. در اصل توسط شرکت بریتانیایی رلاینت ساخته شد که در سال ۱۹۶۹ شرکت باند را خریده بود. رلاینت که به ساخت خودروهای سه‌چرخ می‌پرداخت، قصد داشت با باند باگ نظر جوان‌ها را به این خودروها جلب کند.
کاپارو T1
T1 که تنها محصول شرکت کاپارو بود، به نظر می‌رسید خودرویی فرمول یک برای استفاده در جاده‌ها است. این خودرو پرفورمنس فوق‌العاده‌ای در پیست‌ها داشت درحالی‌که از مجوز تردد در جاده‌ها برخوردار بود. بااین‌حال، زمانی که یکی از نمونه‌های T1 در جریان فیلم‌برداری یک برنامهٔ تلویزیونی در بریتانیا آتش گرفت، لطمهٔ بزرگی به وجههٔ آن خورد.
شورلت SSR
SSR هرچند شبیه به یک کانسپت به نظر می‌رسید اما یک پیکاپ تولیدی واقعی بود که شبیه پیکاپ‌های سری ادونس دیزاین شورلت متعلق به دوران پس از جنگ جهانی طراحی شده بود. SSR اما علیرغم ظاهر چشمگیرش، نتوانست نظر خریداران زیادی را جلب کند و به همین دلیل، خیلی زود پس از تنها سه سال تولید آن در مارس ۲۰۰۶ خاتمه یافت.
سیتروئن آمی
هیچ‌کس وقتی به سیتروئن آمی نگاه می‌کند متوجه نخواهد شد این خودرو بر اساس ۲CV ساخته شده است. چراغ‌های جلوی لوزی شکل و شیشهٔ عقب با شیب معکوس هرچند هیچ‌کدام ویژگی‌های جدیدی نبودند اما در کنار دیگر ویژگی‌های ظاهری عجیب، آمی را به یکی از غیرمتعارف‌ترین خودروهای تولید انبوه تاریخ تبدیل کرده بودند.
در سال ۱۹۶۸ یعنی هفت سال پس از عرضهٔ آمی، سیتروئن این ماشین را فیس‌لیفت کرد و ظاهری عادی‌تر به آن بخشید که البته هنوز هم عجیب به نظر می‌رسید.
دوج چارجر دیتونا
در سال ۱۹۶۹، دوج برای شرکت در مسابقات نسکار، چارجر را با دماغه‌ای مخروطی و بال عظیم عقب به خودرویی غیرمتعارف تبدیل کرد. یک سال بعد هم پلیموث سوپربرد با همین ویژگی‌ها در نسکار حضور یافت.
فیات مالتی‌پلا
مالتی‌پلا که در سال ۱۹۹۸ معرفی شد، یک MPV هوشمندانه با شش صندلی در دو ردیف سه‌تایی بود. فیات گویی برای ادای احترام به ۶۰۰ مالتی‌پلای قدیمی، ظاهر عجیبی را برای این MPV در نظر گرفت. مالتی‌پلا در میانه‌های عمر خود یعنی در سال ۲۰۰۴ فیس‌لیفت بزرگی را تجربه و طراحی بسیار معمولی‌تری پیدا کرد.
فورد RS200
RS200 یکی از رادیکال‌ترین خودروهای تاریخ فورد محسوب می‌شود که در اصل به خاطر شرکت در مسابقات بین‌المللی رالی ساخته شد.
RS200 با بدنه‌ای کم‌ارتفاع، پیشرانهٔ توربوشارژ کاسورث در وسط و سامانهٔ چهارچرخ محرک، می‌توانست در رالی موفق باشد اما ایجاد تغییری اساسی در قوانین مسابقات در سال ۱۹۸۷ مانع موفقیت آن در مسابقات رالی قهرمانی جهان شد. بااین‌حال، RS200 تا قرن بیست و یکم به حضور در رویدادهای دیگر ادامه می‌داد و نمونه‌های باقیماندهٔ آن بسیار ارزشمند هستند.
هوندا اینسایت
امروز دلیلی برای اینکه خودروهای هیبریدی متفاوت از نمونه‌های بنزینی معمولی به نظر برسند وجود ندارد اما هوندا زمانی که در سال ۱۹۹۹ نسل اول اینسایت را به بازار فرستاد این‌طور فکر نمی‌کرد.
اینسایت با طراحی بسیار آیرودینامیک و چرخ‌های عقب پوشیده، بسیار عجیب‌تر از رقیب اصلی خود یعنی تویوتا پریوس که دو سال قبل رونمایی شده بود به نظر می‌رسید.
هامر H1
H1 نسخهٔ غیرنظامی هاموی بود که توسط AM جنرال تولید می‌شد. این خودرویی زمخت با ابعادی غول‌آسا بود که به دلیل مصرف سوخت بسیار بالا موردانتقاد قرار گرفت. بعداً نسخه‌های متعارف‌تری از هامر با نام‌های H2 و H3 ساخته شدند.
ایزتا
ایزتا خودرویی حبابی بود که در دههٔ ۵۰ توسط شرکت ایتالیایی ایزو ساخته شد. این خودرو به‌صورت تحت لیسانس در کشورهای زیادی تولید شد اما مهم‌ترین تولیدکنندهٔ آن ب‌ام‌و بود که تغییرات زیادی در ایزتا ایجاد کرد اما طراحی اولیهٔ آن را همچنان حفظ کرد. ویژگی غیرمتعارف ایزتا درب آن بود که در قسمت جلو قرار داشت.
مرسدس بنز G63 AMG 6×۶
هرچند G کلاس امروزی هنوز هم کاملاً شبیه نمونهٔ اولیهٔ سال ۱۹۷۹ است اما شاسی‌بلند نمادین مرسدس در این مسیر تحولات زیادی را تجربه کرده است. غیرمتعارف‌ترین G کلاس تاریخ، G63 6×۶ بود که شش چرخ داشت. این نسخه با یک پیشرانهٔ ۵.۵ لیتری V8 توئین توربو، ظرف ۶ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید.
مسراشمیت KR175
مسراشمیت KR175 که بعداً با KR200 جایگزین شد، مثل ایزتا یکی از غیرمتعارف‌ترین خودروهای حبابی تاریخ است. این خودرو توسط «فریتز فند» طراحی شد. او می‌خواست خودرویی برای افرادی که در جنگ جهانی دوم دچار قطع عضو شده بودند طراحی کند اما متوجه شد خودروی ارزان قیمتش در بین خریداران معمولی هم خواهان دارد.
پلیموث پراولر
هات رودها خودروهایی هستند که مدت‌ها پس از خروج از کارخانه توسط مالکان به‌طور گسترده‌ای اصلاح می‌شوند. پلیموث پراولر اما تنها هات رودی بود که از ابتدا توسط کارخانه ساخته شد. این خودرو طراحی رتروی جالبی داشت اما به دلیل استفاده از یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V6 بجای V8 موردانتقاد قرار گرفت. پس از تعطیلی پلیموث در سال ۲۰۰۱، پراولر به مدت دو سال دیگر با برند کرایسلر تولید و مجموعاً ۱۱,۷۰۰ دستگاه از آن ساخته شد.
پورشه ۹۱۱ GT1
GT1 متعلق به اواخر دههٔ ۹۰ وحشی‌ترین ۹۱۱ تاریخ محسوب می‌شود. این خودرو اما ارتباط بسیار کمی با نمونه‌های معمولی ۹۱۱ آن زمان داشت. GT1 برای مسابقات اتومبیلرانی توسعه داده شد اما طبق قوانین، پورشه باید تعدادی نسخهٔ جاده‌ای هم از آن تولید می‌کرد. ۹۱۱ GT1 ظرف ۳.۹ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید و به حداکثر سرعت ۳۱۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا می‌کرد که ارقامی شگفت‌انگیز برای یک خودروی جاده‌ای در قرن بیستم به‌حساب می‌آمدند.
رنو ۵ توربو
نو ۵ یک هاچ‌بک معمولی بود. در نسخهٔ توربو یک پیشرانهٔ ۱.۴ لیتری توربوشارژ پشت صندلی‌های جلوی آن نصب شد و به چرخ‌های عقب نیرو می‌داد. نسخهٔ مسابقه‌ای این خودرو چهار بار در مسابقات رالی قهرمانی جهان به پیروزی رسید. رنو ۵ توربو الهام‌بخش ساخت هاچ‌بک‌های موتور وسط دیگری مثل پژو ۲۰۵ T16 و رنو کلیو V6 شد.
اخبار «صبح من» را در بله و ایتا دنبال کنید:
کانال «صبح من» در بله:
https://ble.ir/sobheman
کانال «صبح من» در ایتا:
https://eitaa.com/Sobheman
