«صبح من» با دانستنی‌های مذهبی: قبرستان بقیع، تنها یک قطعه زمین نیست؛ جایی است که نفس‌های تاریخ اسلام در آن جریان دارد. از خاک این مکان، عطر صدها صحابی، تابعین، شهیدان و چهار امام معصوم(ع) به مشام می‌رسد. اینجا، روزی آرامگاه‌هایی با گنبدهای سربه‌فلک‌کشیده داشت که مسافران قرون گذشته، از زیبایی و عظمت آن‌ها به حیرت یاد کرده‌اند. اما امروز، تنها ویرانه‌ای خاموش برجای مانده است؛ یادگاری از روزی که تندروی و تحجر، چکش‌های خود را بر پیکر تاریخ کوبید. اینجا داستان بقیع است؛ از شکوه بی‌نظیرش تا فاجعه‌ای که هرگز نباید فراموش شود.
بقیع؛ قربستانی که تاریخ در آن می‌زیست
به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»، از صدر اسلام تا امروز، بقیع تنها یک قبرستان نبوده، بلکه گواه زنده‌ی ایمان، فداکاری و عشق به اهل‌بیت(ع) است. اینجا محل دفن ده‌ها هزار تن از یاران پیامبر(ص)، از صحابه تا تابعین و شهیدان راه اسلام است. اما شرافت بقیع تنها به این بسنده نمی‌شود؛ بقیع مدفن چهار امام شیعه ـ امام حسن مجتبی(ع)، امام سجاد(ع)، امام باقر(ع) و امام صادق(ع) ـ است. پیش از تخریب، گنبدها و بارگاه‌های باشکوهی بر مزار این بزرگان ساخته شده بود.
فاجعه‌ای که جهان اسلام را لرزاند
در هشتم شوال ۱۳۴۴ قمری، جریان افراطی وهابی با تکیه بر تفکرات متحجرانه، چکش‌های تخریب خود را بر پیکره‌ی بقیع کوبید. گنبدها و بارگاه‌هایی که قرن‌ها نماد عزت و تاریخ اسلام بودند، در چشم‌برهم زدنی ویران شدند. این اقدام نه‌تنها یک جنایت تاریخی بود، بلکه ضربه‌ای عمیق بر پیکره‌ی فرهنگی جهان اسلام وارد کرد. مسلمانان در سراسر جهان به شدت واکنش نشان دادند، اما دیگر دیر شده بود.
بقیع پیش از تخریب؛ گنجینه‌ای از معماری و معنویت
بر اساس گزارش‌های تاریخی، پیش از ویرانی، بقیع شامل بخش‌های متعددی بود که هریک یادآور شخصیتی بزرگ از تاریخ اسلام محسوب می‌شد:
- آرامگاه چهار امام شیعه(ع) با گنبدی بلند و باشکوه
- مزار دختران و همسران پیامبر(ص)
- مدفن ابراهیم، فرزند رسول خدا(ص)
- آرامگاه حلیمه سعدیه، دایه‌ی پیامبر(ص)
- بیت‌الاحزان؛ مکانی که حضرت فاطمه(س) در آن به عزاداری می‌پرداخت
وهابیان نه‌تنها این آثار را نابود کردند، بلکه حتی اشیای گران‌بها و کتیبه‌های تاریخی را نیز به تاراج بردند.
تخریب بقیع؛ تنها از بین بردن چند بنای تاریخی نبود، بلکه پاک کردن بخشی از هویت اسلامی بود. وهابیان با این کار، خواستند تاریخ را بازنویسی کنند و هرگونه نشانه‌ای از تکریم اولیای خدا را محو نمایند. اما آن‌ها یک چیز را فراموش کرده بودند: بقیع در دل‌ها زنده است. هرچند امروز اثری از گنبدها و بارگاه‌ها نیست، اما عشق میلیون‌ها مسلمان به اهل‌بیت(ع) و شهیدان راه اسلام، هرگز از بین نمی‌رود.
اگرچه بقیع امروز خالی از گنبدهاست، اما خالی از خاطره نیست. هر ذره از خاک آن، روایتی از ایمان، فداکاری و عشق را در خود جای داده است. وظیفه‌ی ماست که این تاریخ را زنده نگه داریم و هرگز اجازه ندهیم فاجعه‌ای چنین بار دیگر تکرار شود. بقیع فقط یک مکان نیست؛ یک نماد است. نماد مقاومت در برابر تحریف و فراموشی.
