«صبح من» با نجوم: زمین بخشی از یک خانواده‌ی فضایی به نام منظومه‌ی شمسی است که حدود ۴/۶ میلیارد سال پیش، از سحابی عظیمی از جنس گاز و غبار، تشکیل شده است. بعد از خورشید، برجسته‌ترین اعظای این خانواده، هشت سیاره هستند؛ اما این خانواده، اعضای کوچک‌تری هم دارد.
به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»؛ زمانی تصور می‌شد که این سیاره‌ها در جهان یکتا هستند اما اکنون می‌دانیم که به دور دیگر ستارگان هم، سیاره‌هایی می‌چرخند. در سلسله مطالب نجوم «صبح من»، قصد داریم تا شما را بیشتر با منظومه‌ی شمسی و سیاره‌های درون آن، آشنا کنیم. همراه ما بمانید.
تولد منظومه شمسی
منظومه‌ی شمسی از سحابی گاز و غباری به وجود آمد به نام «سحابی شمسی». با چرخش سحابی به دور خود، نیروی جاذبه ماده را به مرکز سحابی کشاند. به این ترتیب، خورشید تشکیل شد. ماده‌ی باقی مانده، صفحه‌ای را به دور خورشید شکل داد. با گذشت میلیون‌ها سال، قطعات این ماده به هم برخورد کردند و پیوستند و قطعات بزرگتری را به وجود آوردند. در نهایت، سیاره‌ها شکل گرفتند.
۱) سحابی خورشیدی
گاز و غبار، سحابی عظیمی را پدید آوردند. ماده‌ای که در مرکز این سحابی بود، داغ شد و خورشید را به وجود آورد.
۲) همسایه‌ها
در نزیکی خورشید، مواد سنگی و فلزی، سیارات را تشکیل دادندو در ناحیه‌ی سردتر و دورتر از خورشید، سنگ، فلز، برف و یخ، هسته‌ی سیاره‌های غول پیکر را تشکیل دادند. این هسته‌ها، میزان زیادی گاز به سمت خود جذب می‌کردند.
۳) شکل‌گیری سیاره‌ها
قطعات باقی مانده‌ی ماده به سمت خورشید کشیده شد، از بین رفتند و یا به خارج از منظومه‌ی شمسی پرتاب شدند. بقایای ماده، سیارک‌ها، کمربند کایپر و ستاره‌های دنباله‌دار را تشکیل داد.
منظومه‌های دیگر
تا دهه‌ی ۱۹۹۰، خورشید تنها ستاره‌ای بود که می‌دانستیم سیاره‌ها به دورش می‌چرخند. پس از آن، بیش از ۳۵۰ سیاره که به دور ستاره‌های دیگر می‌چرخند، کشف شدند. شناسایی این سیاره‌ها که به عنوان «سیاره‌های فراخورشیدی» شناخته می‌شوند، کار دشواری است. بیشتر این ستاره‌ها به واسطه‌ی تأثیری که بر نور یا حرکت ستاره‌ی خود گذاشته‌اند، شناسایی شدند. سیاره‌های بزرگ شبیه مشتری، از دیگر فراسیاره‌ها، راحت‌تر شناسایی می‌شوند.
در این بخش، با منظومه‌ی شمسی آشنا شدیم. در مطلب آینده، درباره‌ی «خانه‌ی ما»، بیشتر خواهیم دانست. همراه ما بمانید.
