مجله‌ی خبری «صبح من»: اینجا هنوز یک ساعت قبل از اذان، صف نانوایی‌ها طویل می‌شود.
هنوز ماه رمضان که می‌شود، در ویترین شیرینی‌فروشی‌ها، زولبیا بامیه‌های زعفرانی، دلبری می‌کنند.
در کوچه‌ی ما هنوز موقع سحری، چراغ خانه‌ها یکی‌یکی روشن می‌شود. هنوز در مهمانی‌های خانوادگی، درباره‌ی «زندگی پس از زندگی» بحث می‌کنند.
هنوز همه به دختربچه‌های روزه‌اولی فامیل، ماشاءلله می‌گویند.
اینجا هنوز رمضان که می‌شود جلوی رستوران‌ها، نوشته‌ای عَلَم می‌شود که «حلیم داغ موجود است».
هنوز از ارگ صدای «مولای یا مولا» حاج‌منصور به گوش می‌رسد.
هنوز مرحمت خانوم، روی شله‌زردهایی که برایمان می‌آورد با دارچین می‌نویسد: «یاعلی»
هنوز دختر سه چهار ساله‌ای که با مادرش در تاکسی کنارم نشسته، می‌پرسد که «مامان توت‌فرنگی هم روزه‌م رو باطل می‌کنه؟» و مادر مهربانانه می‌گوید: «نه مامان‌جون، بخور»
هنوز نزدیک اذان که می‌شود، پیرمردهای پارک سر کوچه، صندلی‌های تاشو خودشان را جمع می‌کنند و به سمت خانه‌هاشان پراکنده می‌شوند.
هنوز در رمضان، رفیق‌هایم هر روز دعای مخصوص همان روز را اِستوری می‌کنند. انقدر زیاد که اگر نخوانده رد بشوم، عذاب وجدان می‌گیرم.
هنوز صدای اذان از مأذنه‌ها بلند است. هنوز ناامیدی، گناه کبیره است.
من به حرف آنهایی که می‌خواهند دین را مرده و فراموش شده جلوه دهند، حرف آنها که می‌خواهند بگویند رمضان دیگر تمام شده و مردم روزه نمی‌گیرند را باور ندارم…
هنوز بی‌دین‌ها پویش روزه‌خواریِ علنی راه می‌اندازند تا با رمضان مبارزه کنند. پس رمضان هست. ده‌ها میلیون نفر روزه‌دارند.
صدای «اللهم لک صمنا» از تلوزیون‌ها بلند است.
مبادا هوچی‌گری و سروصدای بلند روزه‌خوارها، ناامیدت کند. مبادا «برو بابا کی دیگه روزه می‌گیره» گفتن‌های چند نفر، عصبی‌ات کند و جامعه را کافر بپنداری. خطای شناختی دست و پایت را نبندد.
شب‌قدر که جمعیت فوق‌العاده شب‌زنده‌داران را ببینی می‌فهمی که تو تنها روزه‌دار شهر نبوده‌ای.
زیر پوست شهر، پر است از روزه‌دارهایی که لب‌هایشان ترک خورده. اینجا همه ما روزه‌ایم.
نماز و روزه‌هات قبول بچه مسلمون…
اخبار «صبح من» را در بله و ایتا دنبال کنید:
کانال «صبح من» در بله:
https://ble.ir/sobheman
کانال «صبح من» در ایتا:
https://eitaa.com/Sobheman
