«صبح من» با نجوم: بارها در کتاب‌ها می‌خوانیم که صورت فلکی «میزان»، پیشتر جزو صورت فلکی «عقرب» به شمار می‌رفته است و نخستین بار، رومیان باستان این گروه ستارگان را به عنوان یک صورت فلکی مستقل و جدا از صورت فلکی «عقرب» مشخص کرده‌اند. به هر حال، این ادعا چندان درست نیست.
به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»؛ سابقه‌ی تاریخی این صورت فلکی، به ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد بازمی‌گردد. مردم، حتی در دوران بابلیان، با این صورت فلکی نیز آشنا بوده‌اند و این، زمانی را نشان می‌دهد که بر طبق اعتقاد مردم، پس از مرگ، روح مردگان «وزن» می‌شد.
«میزان» در مصر باستان نیز اهمیت و معنای مشابهی داشت. می‌گویند، «آنوبیس»، یکی از خدایان مصر باستان که صورتی چون صورت سگ داشته است، از ترازوی آسمانی، برای توزین روح مردگان استفاده می‌کرده است. تنها زمانی که وزن روح، سبک‌تر از یک پر پرنده بود، مرده اجازه می‌یافت به قلمرو خدایان راه یابد و در آنجا پذیرفته شود.
بعدها، صورت فلکی «میزان»، به طور شگفت‌آوری از آسمان صورت‌های فلکی محو شد و جزو صورت فلکی «عقرب» که چسبیده به ان بود، به شمار می‌رفت؛ تا اینکه دوباره، رومیان باستان آن را به صورت ترازوی الهه‌ی عدالت، «آسترآ»، به جهانیان معرفی کردند.
در آغاز فصل پاییز، خورشید به علامت نجومی «میزان» وارد می‌شود که همان طور که قبلاً توضیح داده شد، امروزه دیگر با صورت فلکی هم‌نماش بر یکدیگر تطابق ندارند. در این زمان، ما بر روی زمین، برابری روز و شب را شاهدیم و بدین‌ترتیب، صورت فلکی «میزان» یا «ترازو»، تا به امروز هم نشانه‌ی تساوی و توازن به شمار می‌اید.
این صورت فلکی کوچک، همچنین با «برج بابل» و «فانوس دریایی اسکندریه» و همچنین با پراغ بزرگی که اغلب در بازوان قیچی مانندش نگه می‌دارد، ارتباط داده می‌شود.
