«صبح من» با دانستنی‌ها: شاید بسیاری از افراد، معنی واژه‌ی «ساندویچ»، تاریخچه و شرایط استفاده از آن را ندانند. غذایی تشکیل شده از تکه‌ی نان پر شده با گوشت کبابی، تکه‌های مرغ، سوسیس، تکه‌های پنیر ذوب شده و ترکیبی از سبزیجات تازه و رنگی. ساندویچ‌ها کارناوالی از انرژی، ویتامین و طعم‌های لذیذ هستند که شخص را وادار می‌کنند، با سخاوت، دهان خود را باز کرده و این لقمه‌ی مجلل را نوش جان کند.
به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»، ساندویچ، یک اختراع انگلیسی است. دست کم نیمی از جمعیت بریتانیا روزی یک عدد ساندویچ می‌خورند. در سال ۲۰۲۲، درآمد فروش ساندویچ در انگلستان، به بیش از ۳٫۹ میلیارد دلار رسید در حالی که این رقم در آمریکا معادل ۲۳٫۶ میلیارد دلار است.
«جان مونتاگو»، ارل چهارم ساندویچ، شخصی بود که «ساندویچ» را اختراع کرد.
داستان تهیه‌ی اولین ساندویچ
در حقیقت، ارل، ساندویچ را درست نکرد اما نام او در دهه‌ی ۱۸۶۰ با ساندویچ گره خورده و حتی «ساندویچ»، به نام او نامگذاری شده است. داستان در یکی از شب‌های سال ۱۷۶۲ شروع شد، زمانی که ارل، پشت میز نشسته بود و احساس گرسنگی می‌کرد اما نمی‌خواست محل خود را ترک کند. بنابراین از پیشخدمت خواست که برای او، گوشت و نان تهیه کند. او گوشت نمکی را بین دو تکه نان گذاشت و خورد و از آن لذت برد.
روایتی دیگر وجود دارد که ارل، در کارهای دریایی و دولتی کار می‌کرد و روی میزش، کاغذهای زیادی بود. وقتی احساس گرسنگی کرد، درخواست غذا کرد و چیزی مانند ساندویچ درست کرد و این کار او، باعث شد بسیاری از افراد، از او تقلید کنند.
در قرون وسطی، ساندویچ‌ها توسط ثروتمندان و خوش‌شانس‌ها استفاده می‌شدند در حالی که دهقانان و کارگران، آن را «حفر خندق» می‌نامیدند. این ساندویچ، شامل نان‌های گرد ضخیمی بود که با گوشت، پنیر و سبزیجات تازه، پر شده بود. مردم عادی، ساندویچ‌ها را نمی‌خوردند و آنها را برای سگ‌های خود می‌انداختند و یا اگر دوست و اقوام فقری داشتند، ساندویچ را به آنها می‌بخشیدند.
چیزی که درباره‌ی ساندویچ برای مردم جالب بود این بود که پس از مصرف آن، نباید ظرف‌های غذای زیادی شسته می‌شد!
«ادوارد گیبون»، نویسنده و مورخ، اولین مطلب مکتوب درباره‌ی ساندویچ را در ۲۴ نوامبر ۱۷۶۲ در دفتر خاطرات خود ارایه کرد. او نوشته بود، در یکی از کلوپ‌های آقایان ثروتمند سیاسی در نزدیکی سنت جیمز، ساندویچ شروع به ظاهر شدن کرد.
ساندویچ در اوایل سلطنت جورج سوم، به یک غذای اصلی در اروپا تبدیل شد. این نوع ساندویچ در سال ۱۸۴۰ زمانی که ملکه ویکتوریای جوان بر بریتانیا حکومت می‌کرد، وارد ایالات متحده شد. «الیزابت لزلی»، زن انگلیسی بود که ساندویچ را به رژیم غذایی آمریکایی‌ها اضافه کرد و سبک زندگی آنها را برای همیشه متحول کرد.
دلیل نامگذاری «ساندویچ»
«ساندویچ»، میان وعده سریع و کاربردی‌ای بود که در اوایل، نامی جز «نان و گوشت» یا لقمه «نان و پنیر» نداشت و به سرعت به عنوان یک غذای سریع، پذیرفته شد.
«ادوارد گیبون»، مورخ و محقق، نخستین کسی بود که از واژه‌ی «ساندویچ» برای توصیف این لقمه‌ها استفاده کرد.
«ساندویچ» از لندن به سراسر بریتانیا و اروپا سفر کرد و در سال ۱۸۴۰ به آمریکا رسید و پس از آن بود که به سفره‌ی کارگران نیز منتقل شد.
کارفرمایان که به دنبال صرفه‌جویی در زمان کار بودند، به دنبال غذایی سریع برای کارگران خود بودند تا بتوانند آن را در محل کار نگهداری کنند و زمانی را برای غذا خوردن، اتلاف نکنند.
«ساندویچ» بعدها در سراسر جهان گسترش یافت و تبدیل به غذایی برای کودکان در مدارس، کارگران در کارخانه‌ها و حتی خانه‌ها و نیز مردمی که به دنبال غذایی سریع بودند، شد.
گفته می‌شود، ساندویچ، تقریبا دو قرن است به همان شکل باقی مانده است.
