شرمندگی تا کی دختر؟ ـ بخش سی‌ و هشتم

پرورش مهارت‌های اکتسابی؛ این بخش: علائم راهنمایی

کد خبر : 62739
16 مهر 1403 - 16:00

به آیتم‌های ایده‌پردازی خود نگاه کنید و از خودتان بپرسید که از تمام ایده‌های ذهنی شما، کدام مورد در صورتی که حقیقتا عملی بشوند، می‌توانند بدون چون و چرا، شما را به هدفتان برساند؟

مجله‌ی خبری «صبح من»: «ریچل هالیس» یکی از نویسندگان کتاب‌های پرفروش «نیویورک تایمز» و «یو.اس.ای.تودی» هست. او مجری یکی از پربازدیدترین برنامه‌های اینترنتی و یکی از معروف‌ترین سخنران‌های انگیزشی جهان است که به عنوان یکی از نویسنده‌های پرفروش و دارای سبک زندگی تأثیرگذار، طرفداران بی‌شماری را در سراسر جهان دارد. مخاطب ریچل، بیشتر خانم‌ها هستند اما مطالبی را که بیان می‌کند، به درد همه‌ی کسانی می‌خورد که به دنبال انگیزه‌ای برای رسیدن به هدف هستند.

در سلسله‌ مطالب برگرفته از کتاب «شرمندگی تا کی دختر؟» با ریچل هالیس همراه بودیم و درباره‌ی مهارت‌های اکتسابی و استراتژی نقشه‌ی راه خواندیم و در پایان مبحث، به ایده‌پردازی رسیدیم. در ادامه، ریچل به علائم راهنمایی در مسیر راه خواهد پرداخت.

شاید انتخاب سه ایده از میان بیست ایده‌ی مورد نظر شما، غیرممکن به نظر برسد مخصوصا وقتی که بیشتر آنها می‌توانند به شما کمک کنند اما خود من قانع شده‌ام که اگر خودتان را مجبور کنید تا سه مورد از بهترین ایده‌هایتان را گلچین کنید، همان سه آیتم، نقش تابلوی راهنما را در مسیر حرکت شما، ایفا می‌کنند.

اما چگونه می‌توانید این سه مورد را انتخاب کنید؟

به سراغ هدف نهایی خود بروید و از خودتان بپرسید، «مرحله‌ای که دقیقا قبل از مقصد نهایی ظاهر می‌شود، کدام است؟» سپس دو علامت راهنمایی دیگر که قبل از این مرحله پیدا می‌شوند را انتخاب کنید.

نکته‌ی مربوط به علائم راهنمایی این است که بدون داشتن گام‌های دیگر در این مسیر نمی‌توانید به آسانی به هدفتان برسید. افراد غالبا در مورد نوشتن ایده‌های خود، تردید دارند چون فکر می‌کنند مثل رویاهایشان غیرممکن و دست‌نیافتنی هستند. مغز آنها بلافاصله شروع به ارائه‌ی توجیهاتی مبنی بر عدم دستیابی به فلان مقصد را می‌کند مثلا می‌گویند: «بله، بله، بله من می‌تونم اینو بنویسم اما بالاخره واقعیت خودش را نمایان می‌کند و خودخوری‌های منفی خود را نشان می‌دهند و دیگر نمی‌دانم چگونه خود را به مقصد برسانم. خدایا دلم می‌خواد این کار رو انجام بدم اما نمی‌تونم … .»

نه، نه، نه، نه. روی کمبودها تمرکز نکنید. نگران نباشید که چگونه قرار است به تابلوهای راهنمایی برسید. همین «چگونه‌ها» شما را از حرکت در مسیر رسیدن به اهدافتان باز می‌دارد. وسواس زیاد بر روی این چگونه‌ها، مانع از آن می‌شود که ما به جایی برسیم. حالا که بر روی چگونه‌های ذهنی خود تمرکز نمی‌کنیم، به سراغ «ماهیت» آنها می‌رویم. مثلا چه مراحلی را باید طی کنیم تا این هدف به واقعیت تبدیل شود.

در مسیر رسیدن به مقصد، باید از همه‌ی چگونگی‌های ذهن خود مطلع باشید تا خودتان را به تابلوی راهنمایی بعدی برسانید. برای شناسایی آنها، کارتان را از ابتدای نقشه‌ی راه آغاز کنید؛ همان جایی که طرح اولیه‌ی خود را ارائه کرده‌اید و با طرح این سوال می‌توانید ایده‌پردازی دیگری نیز انجام دهید.

چه کاری را باید انجام دهم تا بتوانم از نقطه‌ی شروع خودم، به اولین تابلوی راهنما برسم؟

پیشنهاد من به شما این است که به موسیقی‌های روحیه‌بخش گوش دهید و به هر میزان و سرعتی که می‌توانید، هر آنچه را که به ذهن شما خطور می‌کند، بنویسید. حتی در موردش فکر هم نکنید، فقط هر ایده‎ای به ذهنتان می‌رسد و فکر می‌کنید می‌تواند شما را در رسیدن به اولین تابلوی راهنمایی کمک کند، یادداشت کنید. من اسم این نوشته را «فهرست احتمالات» گذاشته‌ام.

فرض کنید هدف شما ایجاد کسب و کار خصوصی در حوزه‌ی طراحی مجالس عروسی باشد، یعنی تابلوی راهنمای سوم شما، جذب تعداد مشتری است. تابلوی راهنمای دوم شما، کسب اطمینان مشتریان شما از کسب و کارتان. برای این کار به صفحه‌ی اینستاگرام یاوبسایت نیاز دارید که عروس‌های آینده بتوانند نمونه کارهایتان را ببینند. البته اگر کاری برای عرضه نداشته باشید، هیچ کدام از این موارد اهمیتی ندارد.

بنابراین تابلوی راهنمای اول شما باید خلق محتوا باشد. از آنجا که من قبلا لیست احتمالات دقیق برای رسیدن به همین تابلوی راهنمایی را آماده کرده‌ام، پرسش‌هایی که در طول مسیر به ذهنتان خطور می‌کند را متذکر می‌شوم:

چگونه محتوا خلق کنم؟ عکاس؟ گل‌کار نیاز دارم؟ آیا باید با کسی مشغول به کار شوم که طراح و خلق‌کننده‌ی مناظر مختلف است؟ آیا می‌توانم با دیگر طراحان مجالس عروسی همکاری کنم تا از عکس‌هایشان به عنوان نمونه کارهای خودم استفاده کنم؟ آیا باید کتابی در این زمینه مطالعه کنم؟ آیا افراد بانفوذی هستند که با فالو کردنشان بتوانم با آنها در این حوزه تبادل نظر کنم؟

هشدار! اینجا نقطه‌ای است که اکثر رویاپردازان به جای آنکه در مسیر واقعی به سمت مقصد حرکت کنند، به حاشیه‌ی جاده می‌روند تا گل‌های وحشی بچینند! باید خودمان را مجاب کنیم که همه‌ی ایده‌ها عالی هستند و وقت خود را برای رسیدن به تابلوی راهنمایی خود اختصاص دهیم نه اینکه صرفا دور خودمان بچرخیم.

ریچل در بخش بعدی مهارت‌های اکتسابی، به خلق کیلومترشمارها خواهد پرداخت.