آشنایی با تعدادی از زشت ترین هواپیماهایی که تاکنون ساخته شده‌اند

کد خبر : 54470
10 تیر 1403 - 17:20

طراحی هواپیما مسلماً به همان اندازه که مرتبط با علم هست، یک هنر نیز هست. مانند یک نقاشی یا مجسمه زیبا، طرح های هواپیما می توانند عجیب باشند. با ما همراه باشید تا تعدادی از این عجابت ساخت هواپیما را ببینید.

«صبح من» با هواپیما: در حالی که هواپیماهای صیقلی و زیبا اغلب توجهات را به خود جلب می کنند، اما چیزی جذاب در مورد هواپیماهای غیرمتعارف و، بله، زشت ترین هواپیماهایی که تا به حال آسمان را زینت بخشیده اند، وجود دارد. طراحی هواپیما مسلماً به همان اندازه که مرتبط با علم هست، یک هنر نیز هست. مانند یک نقاشی یا مجسمه زیبا، طرح های هواپیما می توانند کاملاً نفس گیر یا یکی از عجیب ترین یا زشت ترین چیزهایی باشند که تا به حال دیده اید.

به گزارش مجله خبری «صبح من»، در حالی که هواپیماهای صیقلی و زیبا اغلب توجهات را به خود جلب می کنند، اما چیزی جذاب در مورد هواپیماهای غیرمتعارف و، بله، زشت ترین هواپیماهایی که تا به حال آسمان را زینت بخشیده اند، وجود دارد. طراحی هواپیما مسلماً به همان اندازه که مرتبط با علم هست، یک هنر نیز هست. مانند یک نقاشی یا مجسمه زیبا، طرح های هواپیما می توانند کاملاً نفس گیر یا یکی از عجیب ترین یا زشت ترین چیزهایی باشند که تا به حال دیده اید.

البته زیبایی در چشم بیننده است و از فردی به فرد دیگر متفاوت. چیزی که یک علاقمند به هوانوردی فکر می کند یک هواپیمای زیبا یا زشت است، دیگری می تواند کاملاً نظری مخالف داشته باشد. اما این ۱۲ هواپیما بدون شک زشت تر از بقیه هستند. گنجاندن آن ها در این مقاله به هیچ وجه منعکس کننده کیفیت تاریخچه خدمات آن ها نیست. برخی از این هواپیماها علی رغم زشتی، سابقه خدمت بسیار موفقی داشته اند، در حالی که برخی دیگر شکست خورده اند. بنابراین بدون مقدمه بیشتر، این ها ۱۲ هواپیمای بسیار زشتی هستند که تا به حال ساخته شده اند.

Boeing X-32

هواپیمایی که در نهایت برنامه جنگنده تهاجمی مشترک را به F – ۳۵ لایتنینگ ساخت لاکهید مارتین واگذار کرد، بوئینگ X – ۳۲ بود که طراحی بسیار زشتی داشت.

همانند F – ۳۵ که آن را شکست داد، X – ۳۲ به گونه ای طراحی شده بود که پنهانکار باشد. این بدان معناست که در طراحی نهایی آن خطوط مستقیم نسبتاً زشتی به چشم می خورد که به نظر می رسد در تلاش (و شکست) برای تشکیل مثلث هایی، از بال تا سُکان تا ورودی موتور هستند.

دلیل اصلی زشتی X – ۳۲، ورودی موتور آن است. موقعیت آن در زیر کابین خلبان، همراه با خطوط مستقیم مثلثی، باعث می شود که هیچ چیز در جای خود به نظر نرسد. علاوه بر این، احتمالاً با نگاه کردن به آن از جلوی هواپیما، این دهانه موتور به طرز مبهمی به منقار پلیکان یا لبخند خندان شخصیت باس ناس در جنگ ستارگان شباهت دارد. این اصلاً چیزی نبود که انتظار داشتیم بوئینگ برای ساختن جنگنده پیشگام اصلی غرب در نظر داشته باشد.

British Aerospace Nimrod AEW3

لیست های اینچنینی اغلب پر از طرح های انگلیسی هستند. و در حالی که بریتانیا سهم قابل توجهی از طراحی های زشت، ترسناک و خنده دار خود را در صنعت هوانوردی داشته است، شاید هیچ کدام به اندازه Nimrod AEW3 ترسناک نباشند.

Hawker Siddeley Nimrod – که نام Nimrod AEW3 از آن گرفته شده است – شاید زیباترین هواپیمایی نباشد که تاکنون ساخته شده، اما قطعا کاربردی بوده است. در هر صورت، آن ها از اواسط دهه ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۱ مورد استفاده قرار می گرفتند.

اما Nimrod AEW3 هیچکدام از این خصوصیت های مثبت را نداشت. به دلیل آن آرایه های راداری غول پیکری که به صورت غیرقابل باوری روی دماغه و دم نصب شده بودند (که مطمئناً کمکی به آیرودینامیک از ضعیف نیمرود نمی کرد)، این هواپیما نسبت به نسخه اورجیال عجیب تر بوده و کاملاً بی مصرف بود.

در واقع رادارهای موجود در جلو و عقب هواپیما تشخیص دقیق هواپیمای نزدیک شونده را تقریباً غیر ممکن می کرد در حالی که همزمان آن را به بدترین هواپیمای این لیست تبدیل می کردند. خوشبختانه نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا هیچ گاه به استفاده از این هواپیماهای هیولاگونه روی نیاورد و در نهایت ناوگانی از هواپیماهای بسیار دقیق تر و مهم تر از آن، صیقلی تر به نام بوئینگ E – ۳ D Sensation ساخت آمریکا را خریداری کرد.

EL/W-2085 Eitan

یک هواپیمای آواکس دیگر به نام IAI EL / W – ۲۰۸۵ نیز یکی از زشت ترین هواپیماهایی است که تاکنون ساخته شده است. این هواپیما که بر پایه گلف استریم G۵۵۰ ساخته شده بود، که خود مسلماً یکی از صیقلی ترین و صاف ترین جت های شخصی بود، زمانی که IAI تغییرات گسترده خود را هم در داخل و هم در خارج هواپیما اعمال کرد، به نظر می رسید که آن ها تصمیم گرفتند تا تمام قابلیت صیقلی و صاف بودن هواپیمای پایه را حذف کنند.

در حالی که G۵۵۰ بدنه ای باریک و تقریبا نازک دارد، EL / W – ۲۰۸۵ شبیه یک دوک پرنده است. حتی مخروط معروف دماغه گلف استریم نیز در امان نبوده و به طور کامل با مخروطی جایگزین شده که آرایه رادار را در خود جای داده بود. اما برای جای دادن به چنین آرایه ای، مخروط بینی جدید خمیدگی قابل توجهی دارد که آن را شبیه به تقلید یک مرد فقیر از کنکورد می کند.

Aero Spacelines Pregnant Guppy

حمل و نقل قطعات هواپیما همیشه یک مشکل بوده است. بسیاری از قطعات آنقدر بزرگ بودند که نمی شد آن ها را به صورت زمینی یا با هواپیماهای باری حمل کرد. هلیکوپترها نیز فاقد برد بوده و استفاده از آن ها گران تمام می شد، بدین ترتیب کشتی به عنوان تنها گزینه باقی می ماند.

اما کشتی ها کند بوده و در شرایط جنگ سرد که پیشرفت تکنولوژی به سرعت اتفاق می افتاد، مهندسان شرکت Aero Spacelines ایده ای جدید داشتند: یک هواپیمای باری بزرگ را بردارید و آن را حتی بزرگ تر کنید تا بتواند قطعات هواپیما و فضاپیما را سریع تر و مقرون به صرفه تر حمل کند. بنابراین این همان کاری است که آن ها با یک سری هواپیمای قدیمی بوئینگ سی – ۹۷ (نوع باری هواپیمای بوئینگ ۳۷۷ Stratocruiser) انجام دادند.

Aero Spacelines یک بدنه فوقانی جدید به هواپیمای از قبل غول پیکر اضافه کرد و به معنای واقعی کلمه بخش دم را کنار گذاشت تا امکان بارگیری کامل از عقب فراهم شود. این طرح جدید Pregnant Guppy نامگذاری شد چرا که ظاهر سه حبابی آن شبیه به ظاهر ماهی باردار گوپی بود. گذشته از اینکه تقریباً در تمام عکس های گرفته شده از آن، و در واقع در زندگی واقعی، Pregnant Guppy به همراه جانشین بزرگ ترش، Super Guppy، بدقواره به نظر می رسند، این هواپیما نتیجه ترکیب بالن با هواپیما را به بدترین شکل ممکن نشان می داد.

بیشتر بخوانید:

Northrop Tacit Blue

این هواپیما که توسط مهندس ارشد نورثروپ به عنوان “بی ثبات ترین هواپیمایی که تا به حال طراحی شده است” توصیف شده است، برای استفاده به عنوان بستر تست پنهانکاری و شبیه ساز فناوری طراحی شده است.

شکل منحصر به فرد بدنه آن، در کنار استفاده قبلا دیده نشده از لبه ها و سطوح تخت، لقب های زیادی را برای آن به ارمغان آورده است. این القاب شامل “نهنگ” به “اتوبوس مدرسه فضایی” و لقب مورد استفاده خلبان آزمایشی نورثروپ که آن را به پرواز درآورد، “کابینت بایگانی” می شود.

در واقع، Tacit Blue شبیه یک پلاتی پوس با بال های مرغابی شکل است. اما بر خلاف بسیاری دیگر از هواپیماهای زشت این فهرست ، Tacit Blue در واقع یک شبیه ساز پنهانکاری خوب و مفید بود، و در نهایت نورثروپ در نهایت برنده قرارداد شد. ظاهراً رادارها نمی توانستند ظاهر عجیب این هواپیما را شناسایی کنند.

Ilyushin Il-40

در میان اولین هواپیماهای تهاجمی زمینی با نیروی جت که تا آن زمان توسط شوروی ساخته شده بود، Il-40 چیزی بود که هواپیماهای روسی به خاطر آن مشهور بودند: ترساندن غرب مانند هیچ چیز دیگر، شکست چشمگیر و واقعاً زشت بودن. در حالی که هواپیماهای دوران اولیه جت به هیچ وجه به اندازه الان شیک نبودند، Il-40 حتی با استانداردهای امروزی هم زشت تلقی می شد، در درجه اول به خاطر آن دو ورودی هوای بزرگ در قسمت دماغه.

ایلیوشین به جای ترکیب آن ها با دماغه مانند میگ -۱۵ ، میگ -۱۷ معاصر خود و North American F-86 Sabre، این دو ورودی را بسیار برجسته کرد و آن را شبیه به یک تفنگ شکاری دو لول پرنده ساخته بود! این هواپیمای بسیار ناکارآمد با مشکلات زیادی همراه بوده و در نهایت هرگز به پرواز در نیامد.

Edgley Optica

در جامعه هوانوردی، گاهی اوقات به شوخی گفته می شود که هواپیماهای انگلیسی یا تا سرحد ممکن زشت هستند یا تا سرحد ممکن زیبا. Edgley Optica قطعاً نمونه ای از گزینه اول بود. Edgley Optica که به عنوان یک هواپیمای دیده بانی برای جایگزینی هلیکوپترها ساخته شده بود، سرعت کم و قابلیت دیده بانی را بیش از هر چیز دیگری اولویت بندی کرد.

تمرکز شدید روی دید به این معنی است که اوپتیکا یک کابین خلبان دارد که به نظر می رسد مستقیماً از یک هلیکوپتر دزدیده شده است. در حالی که این کابین در یک هلیکوپتر بسیار خوب و بی نقص به نظر می رسد، در جلوی یک هواپیمای بال ثابت، این کابین خلبان به نوعی شبیه سر یک حشره به نظر می رسد.

در کنار قرار داشتن ورودی هوای موتور در پشت کابین خلبان و آن بال های فوق العاده بلند و راست، این طراحی باعث شد تا Edgley Optica شبیه عجیب ترین اژدهایی باشد که تا به حال دیده اید!

Messerschmitt Me P1109

در طول تاریخ هوانوردی، صدها طرح بال وجود داشته است. هواپیما بال های راست، بال های شیب دار و حتی بال های متعددی داشته اند. اما طراحی بال P۱۱۰۹ شاید عجیب ترین آن ها باشد. Messerschmitt Me P1109 که در اواخر جنگ جهانی دوم ساخته شده بود، زمانی که ایده Wunderwaffe یا “سلاح های شگفت انگیز” در قلب ماشین جنگی آلمان قرار داشت، برای نشان دادن توان مهندسی آلمان نازی برای پیروزی در جنگ طراحی شده بود.

اما طراحی نسبتاً منحصر به فرد بال Me P۱۱۰۹ باعث می شد فکر کنید شاید سازنده به این فکر می کرد که اگر دو قیچی را به عنوان بال های هواپیما استفاده کنید چه اتفاقی می افتد. خوشبختانه Me P۱۱۰۹ هیچ گاه از مرحله طراحی عبور نکرد چرا که جنگ پیش از تکمیل یک نمونه اولیه از آن به پایان رسید. متاسفانه مهندسان متفقین فکر می کردند که این طراحی آنقدر بی کیفیت و عجیب است که حتی به فکر مهندسی معکوس آن نیز نیفتادند.

Bleriot 125

Bleriot به عنوان یکی از پیشگامان فناوری هواپیماهای مسافربری اولیه، بانی تعدادی از طراحی های هواپیماهای عجیب و غریب بود. شاید هیچ کدام به اندازه Bleriot ۱۲۵ این ویژگی را نداشته باشند. Bleriot ۱۲۵ که کاملاً از چوب ساخته شده بود، برای پرواز ۱۲ مسافر در دو غلاف نصب شده در زیر بال ها طراحی شده بود.

با وجود اینکه شبیه دو نهنگ در زیر یک بال به نظر می رسیدند، Bleriot ۱۲۵ دوزیست نبود. علاوه بر این، دو غلاف شبیه به نهنگ، یکی از بدترین کنترل های هواپیماهای ساخته شده توسط این سازنده را خلق می کرد.

علاوه بر این، کابین خلبان و ورودی هوا که در بین این دو غلاف قرار گرفته اند، شبیه به جلو Stipa Caproni اما ساخته فرانسه به نظر می رسند و به دلیل این پروانه بزرگ، حتی از کاپرونی هم فضایی تر به نظر می رسند.

با دیدن آن از عقب، باز هم یک پروانه دیگر (این بار یک پیشرانه) وجود دارد که به همان اندازه پروانه جلو عجیب و بدقواره به نظر می رسد، دم نیز انگار نتیجه علایق شخصی طراح بوده است زیرا در واقع چهار دم در این هواپیما وجود دارد.

Grumman JF Duck

اگر چه ممکن است اکنون برای ما عجیب به نظر برسد، اما زمانی بود که هواپیماهای آبی خاکی بسیار محبوب و پرطرفدار بودند. در آن زمان، رایج ترین روند این بود که بدنه اصلی – جایی که مسافران، محموله ها یا هر چیز دیگری که به عنوان محموله حمل می شد – به عنوان نوعی بدنه قایق عمل می کرد و به هواپیما اجازه می داد، زمانی که در هوا نیست، روی آب مانور دهد.

با این حال، به نظر می رسد که گرومن با JF Duck خیلی ساده بدنه یک قایق را به کف یک هواپیمای دو نفره کاملاً معمولی چسبانده است. تقریباً اینطور به نظر می رسد که این یک افزونه لحظه آخری یا یک راه حل با عجله و موقتی بوده است، اما این طراحی از همان ابتدا مورد استفاده قرار گرفت! بدتر از همه این است که هم JF Duck و هم نسخه جانشین با اندکی اصلاح آن یعنی J2F Duck در واقع بسیار محبوب بودند و از اوایل دهه ۱۹۳۰ تا دهه ۱۹۵۰ در خدمت ارتش آمریکا باقی ماندند!

Britten-Norman Trislander

در میان کوچک ترین تولیدکنندگان هواپیمای مسافربری در جهان، بریتن نورمن از سال ۱۹۶۵ به طور مداوم و بی وقفه BN-2 Islander را تولید می کند. این تاریخ طولانی ثابت می کند که Islander به قدری محبوب است که در سال ۱۹۷۰، بریتن – نورمن به دنبال توسعه آن در قالب یک جانشین بسیار بزرگ تر و البته محبوب تر رفت.

چیزی که بدست آمد Trislander نام داشت. Trislander که تنها ۸۰ فروند از آن در طول ۱۲ سال تولید شده است (در مقایسه با نزدیک به ۱۳۰۰ فروند Islander) نیز طراحی نسبتاً زشتی داشت.

Trislander با طول ۴۹ فوت و ۳ اینچ (۱۵.۰۱ متر)، تنها ۳ فوت و ۶ اینچ (۱.۰۹ متر) عرض دارد که وقتی مخروط بینی نسبتاً نوک تیز آن را در نظر بگیرید، شبیه به یک مداد پرنده به نظر می رسد.Trislander که یک طراحی سه پروانه ای است، به دلیل نداشتن فاکتور بامزگی شبیه این است که یک کودک خردسال آن را طراحی کرده است.

علاوه بر این، Trislander به طور کلی توسط خطوط هوایی کوچک، مستقل و منطقه ای استفاده می شود که برای مشخص بوده و وضوح، به طرح های رنگی روشن و برجسته نیاز دارند. این طرح های رنگ و لعاب دار فقط زشتی کلی Trislander را بیشتر می کنند.

Gloster Meteor F8 “Prone Pilot”

Gloster Meteor بیشتر به عنوان تنها هواپیمای جت متفقین شناخته می شود که در طول جنگ جهانی دوم نبرد را تجربه کرد. در واقع این هواپیما یکی از شگفتی های زمان خود بود و در آن دوران به خاطر داشتن یکی از صیقلی ترین طراحی های هر هواپیمایی که تا آن زمان ساخته شده بود، مورد تحسین قرار گرفت.

اما آن زمان، کمی بیش از یک دهه پس از اولین پرواز، مهندسان شرکت Bristol Aeroplane Company (که در حال حاضر مالک بقایای گلوستر است) به این نتیجه رسیدند که اصلاح یک Meteor ایده خوبی است، به طوری که خلبان در موقعیت راحت درازکش و دمر قرار گیرد.

چیزی که بدست آمد هواپیمایی بود که شبیه به یک Meteor معمولی به نظر می رسید و مخروط دماغه موشک V۲ به جلو آن چسبانده شده بود. خوشبختانه تا به حال تنها یکی از این گجت های هیولا ساخته شده چرا که هزینه ساخت آن بسیار بالا بود و راحتی خلبان را نیز در پی نداشت.