«صبح من» با دانستنیها: شاید جالب باشد بدانید کیوی در ابتدا یک میوه ناشناخته در ایران بوده است و به تدریج معروف شد. اما آیا میدانید کیوی برای کدام کشور بوده و چگونه سر از ایران درآورده است؟
به گزارش مجلهی خبری «صبح من»، کیوی که به انگور فرنگی چینی نیز شناخته میشود، گیاه بومی جنوب چین و میوه ملی جمهوری خلق چین است. طبق آمار سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد (فائو) در حال حاضر ایران پنجمین تولیدکننده کیوی در جهان است. چین با تولید ۵۰ درصد کیوی جهان، رتبه اول را به خود اختصاص داده است و نیوزلند، ایتالیا و یونان به ترتیب رتبههای دوم، سوم و چهارم جهان را دارند.
علت نامگذاری کیوی
نام این گیاه از نام گونهای پرنده زیبا گرفته شده که در نیوزیلند پرنده ملی بود و در دهه شصت میلادی به این میوه داده شد (پرنده کیوی).
پرنده کیوی
رتبه ایران در تولید کیوی
طبق آمار سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد (فائو) در حال حاضر ایران پنجمین تولیدکننده کیوی در جهان است. چین با تولید ۵۰ درصد کیوی جهان، رتبه اول را به خود اختصاص داده است و نیوزلند، ایتالیا و یونان به ترتیب رتبههای دوم، سوم و چهارم جهان را دارند.
ایران در بین صادرکنندگان جهان
کشورمان از نظر صادرات بعد از ایتالیا، نیوزیلند، شیلی، بلژیک، یونان، هلند و فرانسه در رده هشتم جهان قرار گرفته است که رییس اتحادیه باغداران علت پایین بودن میزان صادران کیوی را به نبود صنایع فرآوری و بستهبندی عنوان میکند.
درخت کیوی در کجای ایران کشت میشود؟
گفتیم کیوی از کدام کشور است. بیش از ۸۰۰۰ هکتار سطح زیر کشت کیوی در ایران است که با توجه به سازگاری درختان کیوی با اقلیم شمال کشور و همچنین بالا بودن میزان برداشت این محصول باغات کیوی روز به روز در دو استان مازندران و گیلان روبه گسترش هستند و تولید سالانه این میوه نیز روند افزایشی دارد.
فصل برداشت کیوی
کلیه تولیدکنندگان کیوی بایستی کیوی را با رسیدن بریکس یا قند میوه به حداقل ۶/۵ (شش و نیم) درصد برداشت نمایند. به طورکلی از نظر زمانی متوسط مقدار قند میوه در نواحی مرکزی استان مازندران اوایل آبان و در نواحی غرب مازندران و شرق گیلان نیمهی آبان، ۶/۵ درصد بوده و مناسب برداشت است.
تاریخچه ورود کیوی به ایران
دکتر محمدامین البرزی در سال ۱۳۴۷ تعداد یکصد اصله نهال کیوی از فرانسه وارد ایران کرد، اما وی اقدام گستردهای جهت کاشت و تولید این محصول انجام نداد.
محمدعبدالله محسنی، معلم جوانی بود که در سال ۱۳۶۲ در سفر به مازندران با البرزی آشنا شد و ایدهی توسعه و تولید این میوه ناشناخته به ذهنش رسید. وی باغی به مساحت ۱۰ هکتار در روستای فقیهآباد نشتارود تنکابن که به باغ البرزی معروف بود، اجاره کرد و همزمان شروع به مطالعه و ترجمه مقالات فرانسوی و نیوزلندی مرتبط با کاشت و پرورش کیوی کرد؛ محسنی در ادامه راه شغل معلمی را کنار گذاشت و با تلاش و پشتکار فراوان به تولید کیوی در مازندران و گیلان مشغول شد.
محمدعبدالله محسنی
کیوی، محصولی بود که ایرانیان شناختی از آن نداشتند و بسیاری بر این باور بودند که این میوه جنبه دارویی دارد؛ بنابراین توسعه پرورش و تولید آن، ابتدا باید مردم با این محصول جدید آشنا میشدند. وی به مدت ده سال به معرفی و گسترش کیوی در منطقه مشغول بود و در سفرهای متعدد به شهرهای مختلف، کیوی را بین باغداران، میوه فروشیها و مردم، حتی بهصورت رایگان توزیع میکرد تا به تدریج برای مردم معرفی و ذائقه سازی شود.
از دیگر اقداماتی که محسنی برای شناساندن و گسترش این میوه انجام داد، دیدار و گفتگو با امام جمعه وقت تنکابن بود. محسنی درباره آینده درخشان و زمینههای صادراتی آن محصول به امام جمعه توضیحاتی ارائه داد و ایشان نیز در خطبههای خود مردم را به کاشت کیوی تشویق کرد.
کار مهم و ارزشمند دیگری که محسنی در راستای معرفی کیوی انجام داد، این بود که مقالاتی درباره پیشینه این میوه، راههای تکثیر و پرورش، مراحل و انواع کشت، وضعیت کشت آن در سایر کشورها، کاربرد و خواص آن در نشریات و رسانهها چاپ کرد و همچنین در اولین نمایشگاه کیوی ایران به باغداران مشاورههای رایگان نیز میداد.
در سال ۱۳۶۶ و ۱۳۶۷ مقالاتی با عنوانهای «کیوی، میوه مناطق گرم و مرطوب»، «مزه میوه کیوی بسیار مطبوع، شیرین و کمی ترش، نزدیک به توت فرنگی است»، «نهال کیوی از درختان اصیل مادر»، «آیا بازگشت سرمایه در کشت کیوی تا چه حد قابل تضمین است؟»، «۲۲ بهمن امسال از اولین و بزرگترین نمایشگاه کیوی ایران در ۵ کیلومتری تنکابن دیدن کنید»، «کشت و پرورش کیوی در چین»، «راههای تکثیر و اصول پرورش درخت کیوی» و… منتشر شد. در نهایت با تلاشهای محمد عبدالله محسنی و سایر تولیدکنندگان، اوایل دهه ۷۰ کیوی در سبد میوه خانوار جای گرفت.