«صبح من» با پزشکی: عارضه پیچ خوردگی مچ پا یک آسیب شایع است و زمانی اتفاق می افتد که رباط‌هایی که مچ پا را پایدار و ثابت نگه می‌دارند، به طور غیرطبیعی کشیده می‌شوند. این آسیب معمولاً در نتیجه حرکات ناگهانی در فعالیت‌های ورزشی یا حادثه اتفاق می‌افتد.
انواع پیچ خوردگی مچ پا
به گزارش مجله خبری صبح من، پیچ خوردگی مچ پا می‌تواند در درجات مختلفی طبقه‌بندی شود، که شامل پیچ خوردگی خفیف که فقط رباط‌ها کشیده شده‌اند، تا پیچ خوردگی شدیدتر درجه سه که با پارگی یک یا چند رباط مچ پا همراه است.
پیچ خوردگی درجه یک: در این حالت، رباط‌های مچ پا کشیده شده اند، اما نه به طور کامل. این نوع پیچ خوردگی معمولاً با درد و تورم کمتری همراه است.
پیچ خوردگی متوسط یا درجه دو: در این حالت، رباط‌های مچ پا نسبتاً پاره شده‌اند، اما مچ پا هنوز هم قادر به حرکت است. درد و تورم بیشتری نسبت به پیچ خوردگی درجه یک مشاهده می‌شود.
پیچ خوردگی شدید یا درجه سه: در این حالت، رباط‌های مچ پا به طور کامل پاره شده‌اند. این نوع پیچ خوردگی معمولاً با درد شدید، تورم و محدودیت شدید حرکت مشخص می‌شود و ممکن است نیاز به مداخله پزشکی جراحی داشته باشد.
تشخیص و درمان پیچ خوردگی مچ پا بستگی به شدت آسیب، محل و موقعیت رباط‌های و شرایط فرد آسیب دیده دارد. بنابراین، معمولاً نیاز به ارزیابی توسط یک پزشک نیاز است.
با توجه به شدت آسیب، درمان ممکن است شامل استراحت، استفاده از یخ بالا نگهداشتن پا، استفاده بریس و فیزیوتراپی باشد. در موارد شدیدتر، ممکن است نیاز به مراقبت‌های پزشکی و حتی جراحی باشد.
علل پیچ خوردگی مچ پا
پیچ خوردگی مچ پا ممکن است به دلایل مختلفی اتفاق بیافتد، این شامل موارد زیر است:
کشیده شدن ناگهانی رباط‌ها: این امر معمولاً در نتیجه تغییر ناگهانی مچ پا اتفاق می‌افتد، مانند لغزش یا خوردن به یک مانع، وقوع حادثه یا یک حرکت ناگهانی.
ضعف عضلات یا عدم تعادل عضلاتی: عدم قدرت و استحکام عضلات مچ پا و ساق پا می‌تواند باعث افزایش آسیب‌پذیری و پیچ خوردگی مچ پا شود. عواملی مانند ضعیف عضلات، کمبود انعطاف پذیری و عدم تعادل عضلانی می‌توانند پیچ خوردگی مچ پا را افزایش دهند.
فعالیت‌های ورزشی یا فشار بیش از اندازه به مچ پا: فعالیت‌های ورزشی که نیاز به حرکات ناگهانی و چرخشی دارند، مانند فوتبال، بسکتبال، والیبال و… باعث افزایش خطر پیچ خوردگی می‌شوند. همچنین، فشار زیاد بر مچ پا به علت وزن بالا نیز می‌تواند به پیچ خوردگی مچ پا منجر شود.
زمین های نامناسب: مثل زمین‌های لغزنده، نرم یا ناپایدار که می‌تواند در هنگام حرکت‌های ورزشی یا فعالیت‌های روزمره به عنوان یک عامل خطر ظاهر شود.
استفاده از کفش نامناسب: استفاده از کفی و کفش غیراستاندارد می‌تواند باعث فشار زیاد به مچ پا شود و خطر پیچ خوردگی را افزایش دهد.
در کل، هرگاه فشار یا تنش زیادی به مچ پا اعمال شود که بیشتر از حد تحمل رباط‌ها باشد، این مورد می‌تواند به پیچ خوردگی مچ پا منجر شود.
درمان های اولیه پیچ خوردگی مچ پا
درمان معمولاً شامل مراحل زیر است:
استراحت: استراحت کردن و عدم حرکت می‌تواند از آسیب بیشتر جلوگیری کند. استفاده از عصای کمکی یا بریس مچ پا نیز می‌تواند کمک کننده باشد تا فشار روی مچ پا کاهش یابد.
استفاده از یخ: استفاده از یخ یا کمپرس یخی جهت کاهش التهاب و تورم مفید است. برای حفظ سلامت پوست، یخ نباید مستقیماً روی پوست قرار گیرد و بهتر است به مدت حدود ۱۵-۲۰ دقیقه از آن استفاده شود.
بالا نگه داشتن پا: بهتر است پای آسیب دیده بالاتر از سطح قلب نگه داشته شود تا تورم کاهش یابد.
درمان های ثانویه پیچ خوردگی مچ پا
معاینه توسط پزشک متخصص: مهم است که قبل از هر درمانی فرد آسیب دیده توسط متخصصین اورتوپد معاینه و ارزیابی شود.
فیزیوتراپی و توانبخشی: در موارد شدید، ممکن است نیاز به توانبخشی و فیزیوتراپی باشد، که نیاز است زیر نظر فیزیوتراپ انجام شود.
حرکات اصلاحی: اجرای تمرینات تقویتی و انعطاف‌پذیری می‌تواند بهبود را تسریع کند و از تکرار پیچ خوردگی در آینده جلوگیری کند.
داروها: ممکن است پزشک داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی را برای کاهش التهاب و درد تجویز کند.
جراحی: در موارد شدیدتر که رباط‌ها به طور کامل پاره شده‌اند، ممکن است نیاز به مداخله جراحی باشد.
عوارض پیچ خوردگی مچ پا
در پیچ خوردگی مچ پا، به ویژه اگر درمان مناسب صورت نگیرد یا درمان به موقع انجام نشود ممکن است عوارض مختلفی داشته باشد، برخی از عوارض احتمالی پیچ خوردگی مچ پا عبارتند از:
پیگیری نکردن درمان: عدم درمان پیچ خوردگی مچ پا ممکن است باعث محدودیت در حرکت، درد مزمن، و کاهش عملکرد فرد شود.
ضعف عضلات: برای بهبود و جلوگیری از آسیب‌های بیشتر، ممکن است پزشک پای آسیب دیده را بی حرکت کند و این عدم تحرک می‌تواند منجر به ضعف عضلات و مشکلات حرکتی شود.
پیچ خوردگی مجدد: اگر پیچ خوردگی مچ پا به درستی درمان نشود، خطر افزایش تعداد پیچ خوردگی‌ها در آینده را افزایش می دهد.
آسیب به استخوان یا غضروف: در برخی موارد، پیچ خوردگی مچ پا می تواند همراه آسیب به استخوان‌ها یا غضروف‌های مچ پا رخ دهد که ممکن است نیاز به درمان جراحی داشته باشد.
عوارض مزمن: عدم درمان یا مداخله می‌تواند منجر به عوارض بعدی شود که می‌تواند بر روی کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد و نیاز به مراقبت‌های درازمدت داشته باشد.
به طور کلی، اهمیت، تشخیص و درمان صحیح و به موقع پیچ خوردگی مچ پا از لحاظ پیشگیری از عوارض بعدی بسیار مهم است. بهترین راه برای جلوگیری از این عوارض، مراجعه به پزشک و انجام درمان‌های مورد نیاز است.
روش های تشخیص
تشخیص پیچ خوردگی مچ پا نیازمند ارزیابی دقیق توسط یک پزشک و متخصص ارتوپد می‌باشد. برخی از روش‌های تشخیصی که ممکن است استفاده شوند عبارتند از:
بررسی تاریخچه بالینی بیمار: پزشک ابتدا تاریخچه بالینی فرد را بررسی می‌کند. اطلاعاتی مانند زمان آسیب، شدت درد، عوامل تحریک‌کننده (مانند حوادث ورزشی یا صدمات) و همچنین سابقه بیماری‌های مربوط به مچ پا به او کمک می‌کند.
بررسی فیزیکی: پزشک بررسی جسمی انجام می‌دهد تا علائم خاص پیچ خوردگی را بررسی کند. این شامل بررسی حرکت مفصل، اندازه و شکل مچ پا، میزان حساسیت پا، تورم و تغییرات در رنگ پوست می‌شود.
تصویربرداری: ممکن است از تصویربرداری جهت تأیید تشخیص استفاده شود. اشعه ایکس (X-ray) برای آسیب به استخوان‌ها و ساختارهای استخوانی، (MRI) برای تصویربرداری بافت‌های نرم و رباط‌ها به کار روند.
تست‌های عملکردی: انجام تست‌هایی مانند تست پیچ خوردگی یا تست‌های حرکتی مچ پا می‌تواند کمک کند تا نقاط ضعف و نقاط قوت در حرکت مچ پا شناسایی شود.
