شرمندگی تا کی دختر؟ بخش یازدهم

ترس از قضاوت دیگران؛ مانعی بزرگ برای رسیدن به هدف

کد خبر : 41178
21 اسفند 1402 - 11:00

در سلسله‌ مطالب برگرفته از کتاب «شرمندگی تا کی دختر؟» با ریچل هالیس همراه بودیم تا راه‌های غلبه بر موانع برای رسیدن به هدف را دنبال کنیم. در این بخش، ریچل به این مطلب می‌پردازد که ترس از قضاوت دیگران، مانعی بزرگ برای رسیدن به هدف است.

مجله‌ی خبری «صبح من»: «ریچل هالیس» یکی از نویسندگان کتاب‌های پرفروش «نیویورک تایمز» و «یو.اس.ای.تودی» هست. او مجری یکی از پربازدیدترین برنامه‌های اینترنتی و یکی از معروف‌ترین سخنران‌های انگیزشی جهان است که به عنوان یکی از نویسنده‌های پرفروش و دارای سبک زندگی تأثیرگذار، طرفداران بی‌شماری را در سراسر جهان دارد.

دوستان عزیزم، چرا رویاهایتان به جای آنکه خودشان را بروز دهند، در قلب شما پنهان شده‌اند؟! ترس از شکست نیست که شما را از انجام اهدافتان بازمی‌دارد بلکه ترس از قضاوت دیگران در مورد شکست‌هایتان است که مانع پیشرفت شما می‌شود.

اگر با نظرات مردم درباره‌ی خود، مشکل دارید بدانید که تمام قدرت خود را به هدر داده‌اید. زمانی که انتظارات سایر افراد بر عملکرد شما برتری داشته باشد، مسیر را به بیراهه رفته‌اید. امیدواری شما، رویاهایتان، حسی که از خودتان دارید و … همه و همه از بین می‌رود.

دوست دارید همین امسال گام‌های واقعی برای خود و اهدافتان بردارید؟ پس هیچ نگرانی درباره‌ی قضاوت‌های دیگران نسبت به خودتان نداشته باشید و به طرز فکر دیگران، بها ندهید.

ناگزیر وقتی چنین موضوعی را مطرح می‌کنم، پرسش‌هایی که به ذهن متبادر می‌شود، از این قبیل است؛

مسئولیت‌پذیری و تعهد ما مخصوصا زمانی که مبنای منطقی نداریم، به چه صورت است؟

اولا شما می‌دانید که بهترین تصویری که از خودتان دارید، کدام است. شاید همیشه به جایگاهی که در نظرتان است، نرسید اما می‌دانید که دنبال چه چیزی هستید. پس از ارزش آن کم نکنید.

ثانیا، اگر واقعا خوش‌شانس باشید، افرادی به زندگی شما وارد می‌شوند که رازدار و دوستان حقیقی شما خواهند بود. عقل و خرد آنها، بهترین مشاور زندگی‌تان می‌شود و می‌توانید به هنگام نیاز به آنها رجوع کنید اما اینجا نقطه‌ای است که مردم در آن دست و پا می‌زنند. یک تفاوت عمده میان استقبال از نظرات دیگران با جلب رضایت آنها وجود دارد. این جلب توجه دیگران به صورت استقبال از نظر دیگران نمود پیدا می‌کند.

ما از دیگران نظرخواهی می‌کنیم چون در مورد چیزی مطمئن نیستیم و غالبا هم اگر کسی را پیدا کنیم که با او توافق داشته باشیم، از آن به عنوان توجیهی برای خوب یا بد بودن ایده‌ی خود استفاده می‌کنیم.

باید بدانید هیچ اهمیتی ندارد که دیگران چه فکری می‌کنند و باورشان چیست. ایده‌ها و رویاها و اهداف هر شخص، متعلق به خود اوست.

وقتی در ابتدای مسیر خلق ایده یا هدفی قرار دارید، در بیشترین حالت ناامنی به سر می‌برید. یعنی به سادگی هرچه تمام‌تر تحت تأثیر طرز فکر و باورهای دیگران قرار می‌گیرید. زمانی که به دیگران اجازه می‌دهید که در مسیر تحقق ایده‌هایتان دخالت کنند، به آسانی از آن صرف نظر می‌کنید و یا به سمت ایده‌ای می‌روید که سال‌ها بعد از آن پشیمان خواهید شد. مثل زمانی که یک نویسنده از فردی بخواهد اولین پیش‌نویس نوشته‌ی او را آن هم زمانی که هنوز در نیمه‌ی راه است، بازبینی یا نقد کند.

وقتی من از کسی می‌خواهم که پیش‌نویس تکمیل نشده‌ی من را مطالعه کند، یعنی به دنبال جلب رضایت او هستم. در این شرایط، در کشمکش هستم و خودم را نویسنده‌ی افتضاحی می‌بینم. پس به دنبال نظر دیگران می‌روم تا مرا تحسین کنند تا به مسیر خود ادامه دهم.

واقعیت این است که هیچ کس نمی‌تواند شما را به گونه‌ای تأیید کند تا به دنبال تحقق رویاهای خود باشید. حتی مشوق‌ترین سرمربی این سیاره هم نمی‌تواند شما را وادار به عبور از خط پایان کند. پس باید برای دنبال کردن رویاهایتان، مشوقی در درون خودتان پیدا کنید.

اما مشکل این داستان چیست؟ اگر قرار است تا پایان مسیر، به خودتان تکیه کنید، پس چه ایرادی دارد که به دنبال جلب رضایت دیگران در مورد ایده‌ی خود از همان ابتدا باشید؟ همان طور که دیگران نمی‌توانند به شما در رسیدن به خط پایان کمک کنند، قطعا حتی به صورت غیرعمدی، شما را از تلاش باز می‌دارند.

امیدوارم بتوانم بشکن بزنم و شما را از هیپنوتیزمی بیدار کنم که دیگر اسیر بی چون و چرای نظرات و انتظارات دیگران نباشید. اما می‌دانم که کار چندان ساده‌ای هم نیست. چون ترک عادت، کار دشواری است. اما اشتباه نکنید چون این عادت است و خودتان انتخاب کرده‌اید. انتخاب ما می‌تواند این باشد که اجازه ندهیم چنین عادت‌هایی وارد زندگی ما شوند.

در بخش بعدی، ریچل خواهد گفت که چگونه خود را از شر این عادت اشتباه، رها کنیم.

گردآوری، تنظیم و تخلیص: مجله‌ی خبری «صبح من»