«صبح من» با دانستنی‌ها: خریدن برخی چیز‌ها و انجام برخی کار‌ها که در همه جا معمول است، در کره شمالی ممنوع است. این ممنوعیت‌ها آن‌قدر عجیب‌اند که فکرش را هم نمی‌کنید.
به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»، در حالی که کوچک‌ترین اعتراض و سخنی مخالف با سیاست‌های کمونیستی رهبران خودکامه کره شمالی مجازاتی دردناک‌تر از مرگ را در پی دارد، مشخص شده که خریدن برخی چیز‌ها و انجام برخی کار‌ها که در همه جا معمول است، در این کشور ممنوع و یا غیرممکن است.
یک: کوکاکولا
در این کره خاکی تنها دو کشور وجود دارند که کوکاکولا وارد آن‌ها نشده است: کوبا و کره شمالی. تحریم‌های شدید بین‌المللی باعث شده که کمپانی کوکاکولا نتواند در بازار مصرف نوشیدنی‌ها در کره شمالی وارد گردد، اما این بدان معنا نیست که مردم این کشور طعم کوکاکولا را نچشیده‌اند؛ البته نسخه تقلبی آن‌را!
در این کشور می‌توانید انواع مختلفی از نوشیدنی‌های کوکاکولا را در رستوران‌ها و فروشگاه‌ها خریداری نمایید و همه‌ی آن‌ها نیز در ظاهر شباهت بسیاری به نوشیدنی‌های کوکاکولا دارند.
بر اساس ادعای روزنامه تلگراف، اگر در کره شمالی ثروتمند و یا یک تاجر چینی و یا یک توریست باشید می‌توانید در معدود فروشگاه‌ها یا رستوران‌هایی کوکاکولای واقعی پیدا کنید.
دو: مدل موی کیم جونگ اون
چند سال پیش مدل موی کیم جونگ اون تنها مد رسمی و قابل قبول مردانه در این کشور به شمار می‌آمد. تمامی مردان این کشور منزوی دوست داشتند که مدل مویشان شبیه رهبر جوانشان باشد. از این رو مو‌های خود را به همان شکل درآوردند. بدین ترتیب این مدل مو به سرعت در کره شمالی همه گیر شد بدون این که اجباری از جانب دولتمردان کره شمالی برای این موضوع در میان باشد.
خیلی زود این امر چنان فراگیر شد که کیم جونگ اون را ناراحت کرد و بدین ترتیب این مدل کوتاه کردن مود از لیست مدل‌های رسمی و مورد تایید سیستم دیکتاتوری این کشور کنار گذاشته شد.
سه: استارباکس
در کره شمالی نمی‌توان چیزی امپریالیستی‌تر از یک نوشیدنی گرم با مخلفات پیدا کرد و به همین دلیل در پیونگ یانگ هیچ نوشیدنی استارباکسی نخواهید یافت. البته بخش زیادی از این موضوع به دلیل تحریم‌های بین‌المللی در کره شمالی است.
علاوه بر این رهبر این کشور استارباکس را یکی‌دیگر از محصولات بنجل امپریالیستی ایالات متحده می‌داند و هیچ‌گاه دوستداران رهبر بزرگ کره شمالی با نوشیدن این نوشیدنی به‌دردنخور شأن کمونیستی خود را پایین نخواهند آورد، حتی اگر اجازه و توان آن را نیز داشته باشند.
چهار: رنگ کردن مو
بلوند کردن مو‌ها برای مردم کره شمالی غیر ممکن است و این موضوع در مورد رنگ‌های دیگر نیز صحت دارد. رنگ موی همه باید سیاه باشد و تنها در یک صورت می‌توانید موی خود را رنگ بزنید آن هم این که موی خاکستری داشته باشید که در این صورت تنها از رنگ مشکی برای رنگ زدن آن استفاده خواهید کرد.
در این کشور، رنگ کردن مو یک سنت و عادت امپریالیستی به شمار آمده و در صورتی که به چنین کاری دست بزنید هم شما و هم آرایشگری که این کار را برای شما انجام داده به شدت تنبیه خواهید شد.
پنج: ساندویچ مک دونالدز
مردم کره شمالی به ساندویچ‌های مک دونالدز نیز دسترسی ندارند. البته این ممنوعیت چندان نیز بد نیست، زیرا این ممنوعیت به قیمت چاق نشدن مردم کره شمالی در نتیجه خوردن ساندویچ‌های ناسالم و چرب آمریکایی تمام می‌شود که بسیار نیز به سود مردم این کشور خواهد بود!
اما موضوع جالب این است که رهبران و شخصیت‌های بلندمرتبه‌ی سیاسی و نظامی این کشور مقادیر زیادی از این ساندویچ‌ها را از طریق چین وارد کرده و از خوردن آن‌ها لذت می‌برند، اما به دلیل نگرانی از چاق شدن و مریض شدن مردم خود، مصرف این ساندویچ‌ها را برای آن‌ها ممنوع کرده‌اند!
البته باید بدانید که این کشور همبرگر مخصوص خود را دارد که در سال ۲۰۰۰ توسط رهبر سابق این کشور، کیم جونگ ایل، ساخته شده و به مردم این کشور عرضه شد.
شش: کود شیمیایی
در سال‌های بسیار دور، کود شیمیایی مصرفی در کره شمالی از همسایه جنوبی‌اش وارد می‌شد و همه نیز می‌دانیم که رابطه این دو کشور چگونه پیش رفته است.
در سال‌های اخیر، کره شمالی کود شیمیایی مورد نیاز خود را از چین وارد می‌کند و تحریم‌های سازمان ملل نیز بیش از پیش بر ورود کود شیمیایی به این کشور تاثیر منفی گذاشته است.
نبود کود شیمیایی مناسب و کافی مشکل بزرگی برای مردم این کشور منزوی به شمار می‌آید، زیرا در صورت رشد نامناسب و ناکافی دانه‌های کاشته شده در مزارع، مشکل سیر کردن شکم در کشور از قبل گرسنه کره شمالی دو چندان خواهد شد.
درست مانند بقیه موارد کره شمالی و رهبران آن چنین شرایطی را یک فرصت بسیار بزرگ برای تبلیغات سیاسی خود می‌دانند و با تهییج مردم کره شمالی به تولید کود‌های دست ساز و طبیعی که معمولاً از مدفوع خود آن‌ها ساخته می‌شود، حس میهن‌پرستی و وفاداری به دولتمردان را در آن‌ها زنده نگه می‌دارند.
البته کود شیمیایی اصلی و وطنی که دولت از آن‌ها برای حاصلخیزی مزارع استفاده می‌کند «جوچی» (juche) نام دارد که در واقع چیزی جز یک واژه به معنای خودکفایی و خوداتکایی نیست. مشخص نیست که کود حاصلخیرکننده «جوچی» چه ترکیباتی دارد و مشخص شده که تاثیر زیادی در حاصلخیزی مزارع کشاورزان گرسنه نیز ندارد. به همین دلیل کشاورزان تصمیم گرفته‌اند با استفاده از مدفوع حیوانی به عنوان کود، سیاست جوچی ابلاغی رهبران کشور را برآورده سازند!
هفت: لباس جین
در کره شمالی، لباس جین نیز مانند رنگ‌کردن مو نوعی سم امپریالیستی کاپیتالیستی به شمار می‌آید و رهبری اجتناب از پوشیدن لباس جین بر عهده جوانان این کشور گذاشته شده است. بدین ترتیب گروهی از نوجوانان تقریباً ۱۵ ساله در خیابان‌های شهر‌های بزرگ این کشور قدم زده و شهروندانی که لباس جین یا شبیه به آن را به تن دارند شناسایی کرده و به آن‌ها تذکر می‌دهند. چنین ممنوعیت و بازرسی در استان‌های شمالی هامگ‌یونگ و یانگ‌گانگ که با شهر‌های چین هم‌مرز هستند و ساکنان آن‌ها بیش از دیگر نقاط کشور در معرض آلوده شدن به ارزش‌های کاپیتالیستی قرار دارند حاکم شده است.
هشت: فیلم‌های خارجی
همانند پنگوئن‌ها در قطب جنوب، مردم کره شمالی نیز هیچ ذهنیت و دانشی در مورد آن چه که خارج از دنیای آن‌ها در داخل کره شمالی رخ می‌دهد ندارند. این موضوع تنها در صورتی تغییر می‌کند که شهروندان این کشور بتوانند به نسخه‌های غیرقانونی از فیلم‌های و سریال‌های تلویزیونی خارجی و بخصوص آمریکایی دسترسی داشته باشند.
رژیم کره شمالی نیز از همین موضوع بیم دارد. فیلم‌هایی که در غرب ساخته شده‌اند را یک تهدید به حساب می‌آورد، زیرا این موضوع باعث می‌شود مردم با خود فکر‌های خاصی کرده و سوالات خطرناکی بپرسند.
نُه: پیرسینگ
در کره شمالی اجازه دارید گوش‌های خود را سوراخ کنید و در آن‌ها گوشواره معمولی بیندازید، اما سوراخ کردن بینی یا حلقه ناف را فراموش کنید. پیرسینگ نماد مسموم دیگری از امپریالیسم و کاپیتالیسم شناخته می‌شود و در صورت دیده‌شدن توسط بریگاد‌های مبارزه با کاپیتالیسم به دردسر بزرگی خواهید افتاد.
همچنین پلیس مد و فشن این کشور زنانی که دارای دامن‌های بسیار کوتاه باشند را نیز تحت تعقیب قرار می‌دهد. همچنین کسانی‌که کفش‌هایی با شکل نامناسب، لباس‌های آستین‌کوتاه مانند تی‌شرت و دختران مجردی که در بازار‌های عمومی کسب و کار دارند را بازداشت و تنبیه خواهند کرد.
ده: آیفون
قوانین کره شمالی از جوک خنده‌دارتر به نظر می‌رسد. در حالی که رهبر این کشور بخش اعظم درآمد و بودجه این کشور را صرف ساختن سلاح‌های هسته‌ای می‌کند، شخصیت‌های سیاسی و نظامی بلندمرتبه این کشور با خوردن همبرگر‌های مک دونالدز، نوشیدنی‌های الکلی گران قیمت و ساعت‌های آرمانی خوش‌گذرانی می‌کنند، اما نمی‌تواند برق خانه‌ها را بیش از ساعاتی کوتاه در شبانه‌روز روشن نگه دارد.
با وجود این مشکلات آشکار و اولیه، رژیم بی وقفه تلاش می‌کند که تمامی شهروندان رنج کشیده و عمدتاً مردم گرسنه این کشور باور داشته باشند که در یک کشور سعادتمند زندگی می‌کنند.
نماد اصلی سعادت و خوشبختی در کشور چیست: گوشی آیفون! در کمال ناباوری و در حالی که لباس جین، رنگ کردن مو، پیرسینگ و مک دونالدز همگی نماد‌های آمپریالیستی شناخته می‌شوند، اما کمپانی اپل که یک شرکت موفق کاملاً آمریکایی بوده و بیش از یک ششم مردم آمریکا از گوشی‌های تلفن همراه ساخت این کمپانی استفاده می‌کنند، در کره شمالی نماد امپریالیسم به شمار نمی‌آید، زیرا کیم جونگ اون آیفون را دوست دارد.
اما این جا نیز یک مشکل وجود دارد و آن هم این که اپل نیز مانند کمپانی‌های بزرگ دیگر نمی‌تواند وارد بازار این کشور شود. از این رو بسیاری بر این باورند که کره شمالی یک گوشی اپل واقعی دارد.
یک گوشی هوشمند ساخت این کشور وجود دارد که شباهت بسیاری با گوشی‌های ساخت کمپانی اپل دارد. در حالی که بسیاری در این کشور توانایی خرید یک گوشی هوشمند را ندارند، اما مشخص شده که گوشی‌های شبیه اپل در این کشور محبوب هستند.
