«صبح من» با تاریخ: رومی‌ها ابتدا بازی‌های گلادیاتوری را در فضاهای باز مثل بازارها یا مزارع برگزار می‌کردند اما مردم از حدود سال ۱۰۰ قبل از میلاد، شروع به ساختن میدان‌های مخصوص آدمکشی کردند که «آرِنا» نامیده می‌شد. «کولوسئوم» بزرگ‌ترین آرنای امپراتوری بود که در سال ۸۰ میلادی در شهر رم افتتاح شد و ۵۰ هزار گنجایش داشت.
به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»، پرسش اینجاست که چرا اسم این آرنا را «کولوسئوم» گذاشتند؟ چون در نزدیکی مجسمه‌ی عظیمی از امپراتور نرون به نام کولوسوس (یعنی غول‌آسا) قرار داشت.
«کولوسئوم» به بزرگی یک استادیوم فوتبال امروزی بود و ۵۰ هزار نفر ظرفیت داشت ولی به چشم رومی‌ها، کوچک بود! سیرک ماکسیموس، دوازده برابر بزرگ‌تر بود و می‌توانست ۲۵۰ هزار نفر، یعنی یک چهارم جمعیت رم را در خود جای دهد.
رومی‌ها برای تماشای مسابقات رابه‌رانی، به سیرک ماکسیموس هجوم می‌بردند. مردم آنجا را بیشتر از «کولوسئوم» می‌پسندیدند چون در این میدان، زن و مرد می‌توانستند کنار هم بنشیننند اما در «کولوسئوم» قسمت مردانه و زنانه جدا بود.
بنای «کولوسئوم» نسبتا امن بود چرا که آن را از سنگ ساخته بودند اما بعضی از اولین آرناها بی‌تردید امن نبودند.
مبارزه‌های گلادیاتوری معمولا روی زمین ماسه‌ای انجام می‌شد. به دستور امپارتور کالیگولا و نرون، خاک رنگی که مخلوطی از خاک سفید و فیروزه‌ای و سرخ بود بر روی زمین می‌ریختند چرا که آنها خاک رنگی را دوست داشتند. این کار را می‌کردند تا گلادیاتورها در مکانی زیبا بمیرند!
آیا گلادیاتورها تا پای مرگ مبارزه می‌کردند؟
نه، این طور نبود. لااقل در مورد اغلب آنها.
تربیت یک گلادیاتور خوب و سیر کردن شکمش، هزینه‌ی خیلی زیادی داشت. رومی‌های ثرتمند این مخارج را تأمین می‌کردند تا برای رومی‌های فقیر، نمایش گلادیاتوری ترتیب بدهند. در عوض، رومی‌های فقیر هم در انتخابات سنا به آنها رأی می‌دادند.
هیچ کس حاضر نبود آن همه ثروت را فقط برای چند دقیقه شمشیرکشی و قصابی و مردن گلادیاتورش حرام کند. درواقع، بهترین گلادیتورها مثل مشت‌زن‌های سنگین‌وزن امروزی، مبارزه می‌کردند چون مردم دوست داشتند از تماشای مهارت آنها لذت ببرند و روی برد و باختشان، شرط بندی کنند. در نتیجه، این جور گلادیاتورها را زنده نگه می‌داشتند تا دوباره بتوانند مردم را با مبارزه سرگرم کنند.
در بخش‌های بعدی بیشتر راجع به گلادیاتورها و زندگی آنها خواهیم گفت.
