«صبح من» با آیین‌های مذهبی: سمنوپزان از دیرباز جزء مراسم آئینی و مذهبی شهرهای مختلف ایران در ایام شهادت حضرت فاطمه (س) است. صاحب اصلی مراسم سمنوپزان حضرت فاطمه زهرا(س) است.
به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»، معمولاً پخت سمنو در کشورهای ایران، افغانستان و تاجیکستان بیشتر از دیگر نقاط انجام می‌شود، در افغانستان و تاجیکستان، سروده‌هایی در هنگام پختن آن از سوی زنان اجرا می‌شود.
مراسم سمنوپزان اغلب بعد از نماز مغرب و عشا شروع می‌شود و تا اذان صبح روز بعد ادامه می‌یابد در جریان این مراسم بانوان شرکت کننده ضمن ذکر صلوات برای حضرت فاطمه(س)، به اجرای دعاهای مربوط به این آئین می‌پردازند.
در این مراسم اصلی‌ترین همراهی کنندگان بانوان هستند که با خواندن ذکر دعا و حاجت طلبی سمنو را بهم می‌زنند.
قرائت قرآن، قرائت حدیث شریف کساء، مداحی و تقسیم سمنو از بخش‌های مختلف این مراسم است.
برای تهیه سمنو زنان خانواده دور هم جمع می‌شوند و براساس تعداد نفرات و نذری که دارند مقداری گندم را جدا و پاک می‌کنند سپس گندم‌ها را در داخل چند سینی پهن کرده و خیس کرده و بعد از سه روز گندم‌ها را جداکرده و سبز می‌کنند.
بعد از پنج تا هشت روز دانه‌های گندم جوانه زده را در هاونگ مسی می‌کوبند تا نرم شود و شیره بیندازد، سپس گندم‌ها را در داخل دیگ مسی می‌ریزند زیرا اعتقاد دارند طرف مسی باعث جا افتادن سمنو و خیر و برکت می‌شود.
افراد شرکت‌کننده به‌ویژه بانوان دور دیگ نذری جمع می‌شوند و یکی از آنها کبریتی به دست می‌گیرد و با گفتن «بسم الله» اجاق را روشن می‌کند.
در این هنگام حاضران زیارت‌نامه ۱۲ امام(ع) را زیر لب می‌خوانند. پس از آنکه دیگ گرم شد صاحبخانه که نذردار اصلی است پاروی چوبی را با دست می‌گیرد و چند دور سمنو را هم می‌زند. پس از او زنان دیگر یکایک همین کار را با ذکر صلوات و ادای نیت نذری انجام می‌دهند.
با توجه به اینکه تهیه و پخت سمنو حدود ۱۲تا ۱۵ ساعت طول می‌کشد، برای جلوگیری از خسته شدن فرد نذر کننده سمنو تمامی اطرافیان تلاش می‌کنند تا به نحوه‌ای در درست کردن سمنو با صاحب نذر همکاری کنند.
بعد از پختن و جاافتادن کامل سمنو، در آن مغز بادام و گردو ریخته می‌شود و پس از مدتی یک پارچه سفید رنگ تمیز روی سطح سمنو پهن می‌کنند؛ در ادامه نیز مقداری گلاب ناب به نیت طاهر و طیب شدن سمنو روی پارچه می‌پاشند و شمعی نیز زیر دیگ روشن کرده تا سمنو دم بکشد.
در این زمان حاضران یا هر فردی که نظر و حاجتی دارد حاضر شده و نماز شکر بجا آورده و حضرت فاطمه (س) را واسطه قرار می‌دهد.
سمنوپزان عقیده دارند که پس از دم کردن دیگ، حضرت فاطمه(س) هم مانند گروه زنان به محل سمنوپزان می‌آیند و پای دیگ نماز به جا می‌آورند. به همین دلیل جانماز خاصی در گوشه‌ای از محل سمنوپزان می‌گسترانند که کسی حق نماز خواندن در آن را نخواهد داشت.
نقل است که اگر در به‌هم زدن سمنو غفلتی می‌شد یا در نیت پخت مشکلی بود طعم سمنو تلخ به هم زدن مداوم سمنو با کفگیر چوبی روی شعله ملایم هیزم نقش اصلی در پخت سمنو را داشت.
سمنو را طوری هم می‌زدند که ته دیگ دیده شود و ته نگیرد. همه افرادی که در پخت سمنو مشارکت می‌کردند حتماً با نیت و وضو حاضر می‌شدند.
سمنوی پخته شده بین افراد حاضر و همسایگان ،دوستان، تقسیم می‌شود و فردی که برایش سمنو برده شده است به رسم سپاس تکه نبات یا مقداری نقل در داخل بشقاب می‌گذارد.
