«صبح من» با بازی‌های کامپوتری: بازی پک من اثری آرکید بود که در سال ۱۹۸۰ توسط تورو ایواتانی ساخته شد و همانند یک بمب در جهان ترکید! موفقیت پک من خیلی زود این بازی همه پسند را علاوه بر پلتفرم آرکید بر روی سایر پلتفم ها نیز تکثیر کرد و این بازی دوست داشتنی، هنوز از راه نرسیده به اثری جاودانه در تاریخ بازی های کامپیوتری تبدیل شد. از آنجا که تمامی بازی های دهه ی هشتاد و نود میلادی در کشور ما با پسوند “خور” معروف بودند، پک من نیز در اینجا بیشتر با نام نقطه خور (!) شناخته می شد و در عوض خانه ی اصلی اش یعنی پلتفرم های آرکید، هواداران فراوانی روی کنسول های هشت بیتی نظیر NES (میکرو) داشت. گیم پلی بازی به این ترتیب بود که شما می بایست در محیطی هزار تو مانند از چنگ دشمنانتان بگریزید و تمام نقطه های موجود در صفحه را بخورید تا بازی شما را راهی مرحله ی بعدی نماید! در سال ۲۰۱۱ و در جریان کنفرانس GDC آقای تورو ایواتانی خالق بازی پک من حقایقی را در مورد این بازی با علاقمندان این اثر در میان گذاشت که نکات جالبی را در دل خود جای داده بودند. حقایقی که می توان آنها را در هفت مورد مجزا خلاصه کرد. شاید بد نباشد شما هم به همراه ما این هفت مورد را مرور کنید تا شاید بخشی از خاطرات شیرین گذشته را از طریق زنده کردن حس نوستالژی تان برای خود یادآوری نمایید. پس اگر مایل به دانستن این هفت حقیقت هستید، با ما همراه باشید.
حقیقت شماره ۱
پک من در اصل برای جذب کردن زنان و دختران ساخته شده بود تا آنها را به سمت بازی های آرکید بکشاند. اکثر عناوین آرکید در اواخر دهه ی هفتاد میلادی بازی هایی اکشن و پر زد و خورد بودند و از همین رو طرفدار چندانی میان بازیبازان دختر نداشتند. به همین دلیل ایواتانی سراغ ساخت اثری رفت تا برای آنها هم جالب و سرگرم کننده باشد. بنابر گفته های او، دخترها معمولاً خوردن دسر را بسیار دوست دارند و همیشه جلب شکلات و شیرینی می شوند! به همین دلیل او سراغ ساخت اثری رفت که هسته ی اصلی آن بر پایه ی خوردن استوار شده بود! البته هنوز مشخص نیست این حقیقت که دخترها جذب خوردن دسر می شوند را آقای ایواتانی بر چه اساسی بنیان گذاری کرده اما چه این قضیه یک حقیقت علمی باشد و چه نه، او به هدف خود رسید و توانست عده ی فراوانی از بازیبازان زن و مرد را به تجربه ی پک من ترغیب کند.
حقیقت شماره ۲
معمولاً زوج ها پس از یافتن شریک زندگی خود کمتر به سراغ بازی کردن می روند. آقای ایواتانی این امر را بیشتر به حساب ذات اکشن بازی های دهه ی هشتاد و ساختار خشن آنها می گذاشت که چندان با حال و هوای زوج ها خصوصاً آنها که بچه هم داشتند، جور در نمی آمد. او آثار آرکید زمان خود را تنها در انحصار پسران می دانست. بنابراین در دنیای بازی های کامپیوتری به اثری تمیز و روشن همچون پک من نیاز بود تا بتواند تمام رده های سنی را به خود جلب کند و آنها را همچون بهمن به سمت پلتفرم های آرکید روانه نماید!
حقیقت شماره ۳
نام پک من به دلیل خاصیت اصلی بازی که مبتنی بر خوردن و ملچ و ملوچ کردن بود انتخاب شد. در زبان ژاپنی واژه ی Paku-Paku به عنوان لفظ ناشی از صدای ملچ و ملوچ کردن شناخته می شود و به همین دلیل نام بازی پک من انتخاب شد تا به واژه ی پاکو پاکو نزدیک باشد. مسلماً هیچ چیزی به اندازه ی خوردن یک کلوچه ی لذیذ نمی تواند صدای ملچ و ملوچ شما را به آسمان بلند کند. بنابراین دشمنان موجود در بازی یعنی همان ارواح سرگردان به شکل کلوچه های بزرگ رنگارنگ طراحی شدند!
حقیقت شماره ۴
در طول مراحل بازی اگر به دست دشمنان شکار می شدید، پک من بلافاصله به شکل یک دهان عمودی در می آمد و به تدریج وا می رفت! آقای ایواتانی معتقد است که نحوه ی اضمحلال پک من را از روند انفجار حاصل از آتش بازی ها الهام گرفته و پک من درست به همان طریقی نابود می شود که عملیات آتش بازی و نقش و نگار نورانی حاصل از آن انجام شده و شکل می گیرد!
حقیقت شماره ۵
در بازی پک من دشمنان شما یعنی همان ارواح مزاحم به چهار رنگ مختلف (نارنجی، قرمز، آبی، صورتی ) تقسیم می شدند که هر کدامشان خصوصیات منحصر به فرد و اسامی خاص خود را داشتند. به عنوان مثال ارواح قرمز بلینکی نامیده می شدند و بی وقفه به تعقیبتان می پرداختند. در حالی که ارواح صورتی (با نام پینکی) سرعت بسیار زیادی داشتند اما محدوده ی حرکتی شان ثابت و یکنواخت بود. جالب اینجاست که در ابتدای امر رییس آقای ایواتانی با حضور این ارواح رنگارنگ مخالف بود و اعتقاد داشت که دشمنان پک من در طول تمام مراحل این اثر باید تنها یک رنگ ثابت (قرمز) داشته باشند تا بازیباز در هنگام تجربه ی بازی گیج نشود. اما ایواتانی این مسئله را در دفتر کارش به رای گذاشت و خانم رییس با نتیجه ی پانزده به صفر بازنده شد! به این ترتیب ارواح رنگارنگ در بازی پک من ابقا شدند و دیگر کسی با حضورشان مخالفت نکرد!
حقیقت شماره ۶
این حقیقت شاید جالب ترین حقیقت در میان شماره های هفت گانه ی ما باشد. حجم نهایی فایلی که کل بازی پک من در آن گنجانده شده بود به زیر ۲۴ کیلوبایت می رسید! این در حالی است که اکثر عناوین انقلابی این روزهای دنیای بازی های کامپیوتری حجم هایی چند ده گیگابایتی دارند و با حجم ۲۴ کیلوبایت تنها می توانید عکس های کوچکشان را از اینترنت دانلود کنید. آن هم با رزولوشن و کیفیتی ناچیز!
حقیقت شماره ۷
البته این حقیقت هم از لحاظ جالب بودن دست کمی از حقیقت شماره ی قبل ندارد. موفقیت بازی پک من دنباله های فراوانی را به همراه داشت که هر کدامشان سعی کرده بودند مکانیزمی از بازی را تغییر دهند تا مخاطبان تازه ای در میان بازیبازان بیابند. به عنوان مثال نخستین دنباله ی پک من اثری به نام Ms.Pac-Man بود که بر خلاف بازی اصلی نه به دست Namco که توسط General Computer و Corporation Bally Midway ساخته شده بود. در این بازی شخصیت اصلی یعنی همان پک من برای جلب نظر بیشتر بازیبازان دختر نسبت به قبل، پاپیونی بر سر بسته بود و با نام پک من خانم شناخته می شد! البته آقای ایواتانی معتقد است که دنباله های پک من را چندان به یاد ندارد و تنها دنباله ای که حاضر شده در مورد آن حرف بزند بازی Super Pac-Man است. در این بازی پک من به جای نقطه های موجود در صفحه ی نمایش می بایست کلیدهای پراکنده در محیط را می خورد که هر کدامشان در بسته ای را باز می کردند که درونشان مملو از میوه هایی نظیر سیب بود. آقای ایواتانی این بازی را نسخه ای خسته کننده از پک من می داند و معتقد است سایز پک من این بازی بسیار بزرگ تر از حد معمول بود (در واقع پک من این نسخه بیش از دو برابر نسخه ی اصلی حجم داشت!) جالب اینجاست که این بازی (که دومین دنباله ی پک من هم محسوب می شود) به دست خود ایواتانی و استودیو نامکو ساخته شده بود!
