«صبح من» با دانستنی ها: کاسوری سومین پرنده ی بزرگ دنیا است که طول آن به ۲ متر می رسد و دومین پرنده ی سنگین وزن جهان با چیزی در حدود ۶۰ کیلوگرم است. شاید بپرسید چرا این پرنده لقب خطرناک ترین پرنده ی دنیا را به خود گرفته است؟
به گزارش صبح من، این جانور خجالتی و در عین حال مهاجم که سنگین‌ترین پرنده بی‌بالِ پرواز بعد از شترمرغ به شمار می‌رود، به دلیل داشتن یک پنجه ۱۰ سانتی‌متری در پا که مثل تیغه عمل می‌کند می‌تواند هر شکارچی یا تهدید بالقوه‌ای را با یک ضربه مغلوب کند.
در پاسخ باید گفت که کاسوری ها در هیچ مبارزه و نبردی که با دیگر حیوانات و یا انسان ها دارند هرگز شکست نمی خورند. این پرنده قابلیت های عجیب و غریبی دارد. می تواند تا ۲ متر بالا بپرد، سرعت فوق العاده ی ۵۰ کیلومتر در ساعت دارد. علاوه بر آن یک شاخ خیلی تیز بالای سرش وجود دارد که می تواند مثل یک خنجر فوق العاده تیز از آن در جنگ ها استفاده کند. این خنجر طبیعی ۱۲ سانتیمتر طول دارد.
این پرنده در عین حال شکل و ظاهر رعب آوری هم دارد و پرهای سیاه رنگی بدنش را پوشانده و تا حدودی شبیه بوقلمون است. گردن آبی با زائده ی قرمز رنگی که از آن آویزان است را می توان ویژگی بارز این نوع از پرنده ها دانست. چشمان بزرگ و تیز کاسوری می تواند کوچکترین حرکت و جنبشی را در دوردست ترین نقاط ببیند. هر سال ۲۰۰ مورد حمله کاسوری به انسان گزارش می شود که برخی از آنها منجر به مرگ می شود. برای مثال در سال ۱۹۲۶ یک انسان در برخورد با کاسوری به طرز رقت انگیزی جان خود را از دست داده بود. در سال ۲۰۱۹ در ایالت فلوریدا یک مرد در اثر ضربه پای این جانور کشته شد.
کاسوری ها وقتی از طرف انسان ها احساس خطر کنند به او حمله می نمایند. نکته ی عجیب این است که کاسوری ها بی هیچ دلیلی به سگ ها حمله می کنند، تا کنون هیچ کسی نتوانسته راز حمله ی کاسوری ها به سگ ها را کشف کند. این پرنده ها اغلب به خانه های مسکونی حمله می کنند و با نوک و شاخ خود به درها و پنجره ها آسیب می رسانند.
زیستگاه این پرنده “پاپوآ گینه ی نو” و مناطق شمالی استرالیا است. این پرندگان در جنگل های بارانی استرالیا نقش مهمی در انتشار دانه ها و بذر گیاهان دارند. کاسوری میوه خوار است و از قارچ ها، نرم تنان و حشرات تغذیه می کند. گروهی از پژوهشگران کاسوری ها را از نسل دایناسورها می دانند. کاسوری نام خود را از واژه ی پاپوآ Kasu به معنای کلاهخود گرفته، هرچند برخی اصل واژه ی کاسوری را مأخوذ از زبان فرانسوی Casque به معنای سر پرنده می دانند. با همه ی این اوصاف کاسوری پرنده ی زیبا و شگفت انگیزی است.
دانشمندان می‌گویند به شواهدی دست یافته‌اند که نشان می‌دهد انسا‌ن‌ها دستکم از ۱۸ هزار سال پیش این پرنده خطرناک را پرورش می‌داده‌اند. کریستینا داگلاس، استاد مردم‌شناسی و مطالعات آفریقا در دانشگاه ایالتی پن آمریکا، در این خصوص می‌گوید: «رفتاری که ما شاهد آن هستیم هزاران سال قبل از اهلی شدن مرغ رخ داده است.»
پژوهشگران اغلب زمان اهلی شدن مرغ توسط انسان را حدود ۹ هزار و ۵۰۰ سال پیش تخمین می‌زنند. از کاسوآری‌ها سه نوع بومی در مناطق شمالی کوئنزلند، استرالیا و گینه نو وجود دارد و محققان می‌گویند اجداد ما احتمالا کوچکترین گونه آنها، یعنی کاسواری کوتوله، را پرورش می‌داده‌اند که حدود ۲۰ کیلوگرم وزن دارد.
دانشمندان می‌گویند این پرندگان یک ویژگی به خصوص موسوم به «نقش‌پذیری» دارند که امکان اهلی کردن و پرورش آنها را به انسان می‌داده است. این بدین معنی است که جوجه پس از خروج از تخم، اولین موجودی را که می‌بیند مادر خود فرض کرده و همه‌جا به دنبال آن به راه می‌افتد.
محققان در پژوهش خود ابتدا پوسته تخم‌مرغ پرندگان زنده از جمله بوقلمون و شترمرغ را مورد مطالعه قرار دادند و سپس از آن‌جا که کلسیم موجود در پوسته تخم‌مرغ در مراحل مختلف شکل‌گیری آن تغییر می‌کند، با استفاده از میکروسکوپ‌های لیزری سه‌بعدی میزان کلسیم و شکل داخلی آنها را بررسی کردند تا بتوانند مدلی از ظاهر تخم‌مرغ‌ها در مراحل مختلف جوجه‌کشی بازسازی کنند.
دکتر داگلاس می‌گوید: «آنچه ما دریافتیم این بود که اکثر پوسته‌های تخم‌مرغ در مراحل آخر پیش از تولد جوجه، زمانی که جنین کاسوآری اندام، منقار، پنجه و پر را شکل داده بودند.، قرار داشتند و این الگو تصادفی نیست.»
علیرغم یافته‌های جدید هنوز سوالات بی‌پاسخ بسیاری در برابر دانشمندان قرار دارد. یکی از آنها این است که آیا انسان‌های اولیه به طور هدفمند این تخم‌ها را جمع‌آوری کرده‌اند تا از تخم بیرون بیایند و پرورش‌شان بدهند، یا تخم‌ها را برای خوردن جمع‌آوری کرده‌اند؟
کریستینا داگلاس می‌گوید احتمال هر دو وجود دارد چرا که تخم مرغ با جنین‌های کاملا شکل‌گرفته در برخی از نقاط جهان نظیر جنوب شرق آسیا به عنوان یک غذای لذیذ در نظر گرفته می شود، با این حال تجزیه و تحلیل تیم محققان نشان می‌دهد که انسان‌های اولیه اجازه می‌دادند تخم‌ها به جوجه تبدیل شوند.
خانم داگلاس دراین باره می‌گوید: «ما برای این منظور حرارت ثبت شده روی پوسته تخم مرغ‌ها را بررسی کردیم. به اندازه کافی نمونه‌های پوسته تخم مرغ در مراحل پایانی وجود دارد که نشانی از پختگی روی آنها دیده نمی‌شود بنابراین می‌توانیم بگوییم که آنها جوجه‌کشی می‌کردند و تخم‌ها را نمی‌خوردند.»
امروزه در ارتفاعات گینه نو مردم محلی جوجه‌های کاسواری را پرورش می‌دهند تا پس از بلوغ از گوشت و پرهایشان استفاده کنند.
دانشمندان می‌گویند پرورش این حیوانات کار بسیار سختی بوده است چرا که برای جوجه‌کشی و پرورش جوجه کاسوآری افراد باید می‌دانستند که لانه‌ها کجا هستند و تخم‌گذاری چه زمانی است تا بتوانند آنها را درست قبل از خروج جوجه از تخم از لانه خارج کنند. این کار آسانی به شمار نمی‌رود چرا که این پرندگان هر ساله در مکان‌های مشابه لانه نمی‌کنند.
همینطور هنگامی که یک ماده تخم می‌گذارد، پرنده نر با چنگال‌های مرگبارش وظیفه محافظت از لانه را بر عهده می گیرد و در طول زمان ۵۰ روزی که پرنده ماده روی تخم‌ها خوابیده است، محل را ترک نمی‌کند.
گردآوری و تنظیم: صبح من
