«صبح من» با دیدنی‌ها: پل‌های زنده‌ای که از ریشه‌های درختان انجیر در هند ساخته می‌شود جز جاذبه‌های گردشگری این کشور است. ساخت این پل‌ها که با رشد درختان تکمیل می‌شود، حدود ۱۵ سال طول می‌کشد.
به گزارش «صبح من»: در اعماق یکی از مرطوب‌ترین بخش‌های زمین در قسمت شمال‌شرق هند، قبیله‌ی «خاسی» از ریشه‌های ساییده شده‌ی درختان انجیر پل‌های زنده‌ای ساخته‌اند که مجموع طول آن‌ها به بیش از ۳۰ متر می‌رسد. ساخت هر یک از این پل‌ها بیش از یک دهه طول کشیده است اما زمانی که ساخت آن به پایان رسید، نتیجه‌ی آن یک پل بسیار زیبا و کاربردی شد.
اگر به شمال‌شرق هند سفر کنید و در سراشیبی تپه‌های «خاسی» و «جینتیا» بگردید، به احتمال زیاد به پل‌های متعددی برمی‌خورید که توسط ریشه‌های پیچ خورده‌ی درختان بومی به وجود آمده‌اند.
پل‌های طبیعی «نانگریانت»، «چراپونجی» و «لتکین سو» به مدت پنج قرن، قسمتی از منظره‌ی زیبای این ناحیه بودند. این پل‌ها برای اولین بار در سال ۱۸۴۴ توسط یک شرق‌شناس اسکاتلندی و جهانگردی به نام «هنری یول» به ثبت رسیدند.
این پل‌ها، با استفاده از ریشه‌ی درخت انجیری به نام «فیکوس» ساخته شده‌اند. این گونه‌ی گیاهی، درخت بومی این ناحیه است و از آن در سطح زمین ریشه‌های فرعی رشد می‌کنند تا به تقویت و حمایت از شاخه‌های سنگین و تنومند خود کمک کنند.
در گذشته، قبیله‌ی بومی «خاسی» متوجه شدند که می‌توانند قدرت این ریشه‌ها را تحت کنترل خود در‌آورند و روی رودخانه‌های متعدد آن منطقه، پل‌های ضروری بسازند.
یکی از مشهورترین پل‌های طبیعی، پل دو طبقه‌ی «آمشیانگ» در «چراپونجی» است. برای اینکه به این پل دست‌ساز شگفت‌انگیز برسید، باید ۴ ساعت سفر کنید و از بیش از ۳۰۰۰ پله بالا بروید.
مردم قبیله برای ساختن این پل‌ها بریدگی‌ها و شکاف‌های درختان فوفل را تا تنه‌ی آن برش می‌دهند و از چفته برای هدایت ریشه‌های درختان انجیر استفاده می‌کنند تا در عرض رودخانه به طول ۳۰ متر به صورت مستقیم رشد کند.
ریشه‌های درخت به کمک تنه‌ی آن به سمت دیگر رودخانه می‌رسد و زیر خاک پنهان می‌شود. چون درختان به آرامی رشد می‌کنند، کل فرایند ساختن پل از آغاز تا پایان، در مجموع ۱۵ سال طول می‌کشد.
با گذشت زمان هر چه پل زنده بیشتر رشد می‌کند، ریشه‌های آن ضخیم‌تر و قوی‌تر می‌شود؛ به طوری که در نهایت می‌تواند وزن ۵۰ نفر را تحمل کند. به لطف حمایت‌های مردم محلی و علاقه‌ی گردشگران، این پل‌های قدیمی هنوز هم قابل استفاده هستند و با گذرگاه‌های مدرن و فلزی جایگزین نشده‌اند.
مردم قبیله‌ی «خاسی» به ساخت پل ادامه می‌دهند تا در آینده از آن‌ها استفاده کنند. با ساخت پل‌های جدید پل‌های قدیمی نیز رفته‌رفته رشد می‌کنند و قوی‌تر و ضخیم‌تر می‌شوند.
