را از چه زمانی می‌شناسند؟

کد خبر : 43026
08 فروردین 1403 - 13:00

اسامی صورت‌های فلکی برای ما بسیار آشنا هستند؛ اما تقریباً هیچ یک از ما درباره‌ی داستان‌هایی که پیشینیان ما درباره‌ی این صورت‌های فلکی نقل می‌کردند، هیچ اطلاعی نداریم. در ادامه، افسانه‌ی صورت فلکی «سُنبله» را با هم می‌خوانیم. با ما همراه باشید.

«صبح من» با نجوم: صورت فلکی «سُنبله»، یکی از قدیمی‌ترین صورت‌های فلکی است که توسط انسان شناسایی و توصیف شده است. ستاره‌ی اصلی صورت فلکی «سُنبله»، یعنی ستاره‌ی «سمّاک اعزل»، حدود ۲۸۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و ۲۳۰۰ بار نورانی‌تر از خورشید است. در واقع، «سمّاک اعزل»، دو ستاره است! این دو ستاره، در مدت چهار روز به دور یکدیگر می‌گردند؛ به عبارتی دیگر، آن دو، ستارگانی دوقلواند.

به گزارش مجله‌ی خبری «صبح من»؛ اکثر اقوام باستانی، این صورت فلکی را به عنوان الهه‌ی باربری، مقدس می‌شمردند. بابلی‌ها، می‌پنداشتند که این صورت فلکی، نماد الهه «ایشتار» است که به خدای غلات، «تموز» عشق می‌ورزد. هر سال هم که محصولات خود را که نماد خدای غلات بود، درو می‌کردند و زمین‌هایشان را شخم می‌زدند، «ایشتار» به سوگ می‌نشست. «ایشتار» در زمستان به جهان زیرین می‌رفت تا «تموز» را بازگرداند. آنگاه، در آغاز سال، «تموز» در جامه‌ای سبز و تازه دوباره در زمین ظاهر می‌شد.

این صورت فلکی در نزد یونانیان باستان، داستان دیگری داشت. یونانیان باستان فکر می‌کردند این صورت فلکی، نماد الهه‌ی باربری، «دِیمِتر»، با دخترش «پرزفون» است. خدای خدایان، «زئوس»، به خدای جهان زیرین، «هادس»، قول داده بود که این دختر را به همسری او دربیاورد و «هادس»، دختر را فریفته و ربوده بود. الهه «دِیمِتر»، با از دست دادن دخترش خیلی ناراحت شد و درختان و زمین‌های کشاورزی را خشکانید.

سرانجام، «زئوس»، تصمیم گرفت برای جلوگیری از قحطی و گرسنگی، اجازه دهد که «پرزفون»، دو سوم سال را نزد مادرش بر روی زمین و یک سوم دیگر را نزد همسرش در جهان زیرین بگذراند. به محض آن که «پرزفون» به زیر زمین می‌رفت، هوا سرد و بارانی می‌شد، برگ‌های درختان می‌ریختند، بارش برف آغاز می‌شد و زمستان از راه می‌رسید. زمانی که «پرزفون» دوباره بازمی‌گشت، همه‌جا سبز و بهار آغاز می‌شد. به این ترتیب، صورت فلکی «سُنبله»، تغییر فصل‌ها را نیز به خاطرها می‌آورد.

در تعبیر دیگری، صورت فلکی «سُنبله»، نماد «اورانیا»، الهه‌ی اخترشناسی یونانیان به شمار می‌آمد. رومیان باستان، این صورت فلکی را نماد «آستِرا»، الهه‌ی عدالت و قوانین طبیعت می‌دانستند و مسیحیان پیشین، صورت فلکی «سُنبله» را نشانی از مریم مقدس (س) می‌دانستند.