«صبح من» با حقایق عجیب: شیفتگی مردم به کشتی تایتانیک چندین نسل را در بر می‌گیرد و هیچ سوالی در مورد دلیل آن وجود ندارد. کشتی اقیانوس پیمای لوکس ۷.۵ میلیون دلاری (بیش از ۲۰۰ میلیون دلار امروز) نشان دهنده عظمت بود و برای بسیاری چراغ امید بود. ساخت آن در ۳ مارس ۱۹۰۹ آغاز شد و پس از تکمیل، بزرگترین کشتی در نوع خود بود (تقریباً سه زمین فوتبال به طول یک ساختمان ۱۷ طبقه!).
به گزارش «صبح من»؛ در ۱۰ آوریل ۱۹۱۲، کشتی تایتانیک اولین سفر خود را از ساوت‌همپتون، انگلستان به شهر نیویورک آغاز کرد. اما چند روز پس از سفر، کشتی به کوه یخ برخورد کرد و ظرف چند ساعت غرق شد. حدود ۱۵۰۰ نفر در این فاجعه جان باختند. امروزه، این کشتی در انتهای اقیانوس اطلس قرار دارد.
به عکس‌های کمیاب یکی از زیباترین کشتی‌هایی که تاکنون وجود داشته است نگاه کنید.
اتاق خواب درجه یک
در کشتی تایتانیک ۸۴۰ اتاق خواب مهمان وجود داشت، ۴۱۶ اتاق در طبقه اول، ۱۶۲ در طبقه دوم و ۲۶۲ اتاق در طبقه سوم. این کشتی فراآتلانتیک تقریباً ۲۲۰۰ نفر را در اولین سفر خود حمل کرد که ۱۳۰۰ نفر مسافر بودند.
اتاق نشیمن لوکس
مجلل‌ترین سوئیت‌های کشتی، سوئیت‌های پارلور، شامل شومینه و اتاق‌های نشیمن خصوصی بود. فقط چهار عدد وجود داشت. بلیط‌های حیرت انگیز آن ۴۳۵۰ دلار (امروز ۱۱۵۰۶۰ دلار) قیمت داشت.
اتاق خواب درجه دو
بسیاری از امکانات رفاهی درجه دو با اتاق‌های درجه یک که در آن زمان در کشتی‌های دیگر پیدا می‌کردید برابری می‌کرد. هزینه خوابیدن در چنین اتاقی تقریباً ۶۰ دلار (تقریباً ۱۷۰۰ دلار امروز) بود.
یک اتاق درجه دو دیگر
در اینجا یک اقامتگاه درجه دو می‌بینید که می‌تواند یک تا چهار نفر را در خود جای دهد. در حالی که آن‌ها نسبت به کابین‌های درجه یک مجلل‌تر بودند، اما همچنان دارای اثاثیه ظریف‌تر بودند (چیزی که اتاق‌های طبقه سوم فاقد آن بودند).
پله بزرگ درجه یک
می‌توان گفت یکی از نمادین‌ترین ویژگی‌های داخلی کشتی، پلکان بزرگ یک مرکز مجلل بود که به مسافران درجه یک کشتی خدمات رسانی می‌کرد. پله‌ها دارای حکاکی‌های چوبی پیچیده، ساعتی پرآذین، نرده‌های فرفورژه و گنبدی شیشه‌ای بالای سرشان بود.
راه پله‌ها
با توجه به اندازه کشتی، جای تعجب نیست که تعداد زیادی پله در تایتانیک وجود دارد، تقریباً ۲۵. بیشتر آن‌ها بر اساس کلاس تقسیم شده بودند، در حالی که برخی از آن‌ها صرفاً برای کارکنان بود.
آسانسور‌ها
مسافران درجه یک با سه آسانسور برقی طلاکاری شده پذیرایی می‌شدند. این آسانسور درست روبروی پلکان بزرگ واقع شده است و از عرشه‌های A-E استفاده می‌کند. همچنین یک آسانسور دیگر کمی مجلل در دسترس مسافران درجه دو بود.
سالن سیگار کشیدن
شیشه‌های رنگی زیبا در طراحی گنجانده شده بود. تکه‌هایی از قاب پنجره‌های شیشه‌ای رنگی هنوز هم پس از ۱۰۰ سال در محل خرابه‌های کشتی یافت می‌شود.
سالن غذاخوری اصلی
کشتی مسافربری چهار رستوران داشت. بزرگترین آن سالن غذاخوری درجه یک با مساحت ۱۰۰۰۰ فوت مربع بود که می‌توانست ۵۰۰ نفر را به طور همزمان در خود جای دهد.
غذای درجه یک
یک شب، از مهمانان با یک وعده غذایی ۱۰ وعده‌ای پذیرایی شد که شامل ماهی آزاد سرخ شده با سس موسلین، گوشت بره با سس نعناع و اکلر شکلاتی و وانیلی بود.
کافه خوری
مسافران درجه یک همچنین می‌توانستند به کافه Veranda بروند – یک سالن با تم گرمسیری با درختان نخل وارداتی برای ایجاد حال و هوای گرمسیری.
کافه پاریس
از جمله گزینه‌های ناهارخوری در کشتی برای درجه یک، کافه پاریس بود. این غذاخوری عجیب و غریب که شبیه کافه‌ای در پیاده‌رو در پاریس است، حتی پیشخدمت‌های فرانسوی را هم داشت.
سالن درجه یک
پس از صرف شام، مرسوم بود که مردان درجه یک به اتاق سیگار و مشروبات می‌رفتند. در آنجا با مشروبات و سیگار‌های خوب پذیرایی می‌شدند.
سالن غذاخوری درجه سه
این مسافران در تخت‌های دوطبقه در کابین‌های کوچک می‌خوابیدند و یک سالن غذاخوری کم‌حجم داشتند.
ورودی عرشه
بسیاری از امکانات درجه یک، از جمله کابین‌ها، سالن سیگار، رستوران‌ها و موارد دیگر در اینجا دیده می‌شود. این هدفی بود که مهمانان تا حد امکان احساس کنند که در خانه هستند.
محوطه نشیمن تفرجگاه
در اینجا نمونه دیگری از تفرجگاه است. تعدادی از سوئیت‌های پارلور کشتی (گران‌ترین اتاق‌های مهمان در کشتی) دارای یک عرشه تفرجگاه خصوصی بودند.
ورزشگاه
سالن ورزشی تایتانیک دارای تجهیزات باشگاهی و دوچرخه‌های ثابت بود.
استخر
برای مسافران درجه یک، استخری با ۳۰ فوت طول و ۲۰ فوت عرض در کشتی وجود داشت. هزینه ورودی برای استفاده از استخر برای هر نفر ۰.۲۵ دلار (۷ دلار امروزی) بود.
ورزشگاه
ساعات کار سالن ورزشی که فقط به مسافران درجه یک خدمات می‌داد، بر اساس جنسیت و سن تقسیم شد. این مرکز توسط مربی تربیت بدنی توماس مک کاولی نظارت می‌شد و از ساعت ۹ صبح تا ظهر به روی زنان و کودکان و بعد از ظهر به مرد‌ها خدمات می‌داد.
اتاق خواندن و نوشتن
اتاق خواندن و نوشتن دارای هزاران نور طبیعی بود که آن را به مکانی عالی برای نوشتن نامه‌ها در کشتی تبدیل می‌کرد. حتی یک اتاق پست با پنج کارمند پست وجود داشت – سه نفر از اداره پست ایالات متحده و دو نفر از پست سلطنتی.
اتاق مطالعه
اتاق دنج خواندن و نوشتن درجه یک مملو از صندلی‌های استراحت بود. مسافران می‌توانستند کتاب‌هایی را از کتابخانه کشتی که به‌عنوان سالن استراحت درجه دو نیز عمل می‌کرد، بیرون بیاورند.
سالن درجه یک
دسترسی به نقاط درجه یک، مانند این سالن، به بلیطی نیاز داشت که حداقل ۱۵۰ دلار (امروزه ۳۹۶۷ دلار) هزینه داشت. بیشتر فضایی که در بالای کشتی قرار داشت فقط به این مسافران محدود بود.
سالن درجه یک
برای اینکه مسافران، به ویژه نخبگان ثروتمند، مناظری تماشایی داشته باشند، بیش از ۲۰۰۰ پنجره دریچه‌ای در بدنه کشتی ساخته شد.
اتاق نشیمن
از مسافران درجه یک در طول وعده‌های غذایی و در سالن‌ها با موسیقی زنده پذیرایی می‌شد. در مجموع، پنج پیانو روی لاینر وجود داشت: سه پیانو Steinway، دو پایه ایستاده مدل R، و یک مدل B در اتاق پذیرایی.
فضای نشستن در فضای باز
بسیاری از نقاط مشترک درجه یک دارای عناصر طراحی ادواردی بودند، سبک محبوب معماری در میان ثروتمندان در اوایل دهه ۱۹۰۰. ویژگی‌های کلیدی دکور این دوره شامل ورودی‌های قوسی شکل و الگو‌های طراحی ساده است.
زیر کشتی
حتی سیستم نیروی محرکه بخار با در نظر گرفتن تجملات طراحی شده بود. ملخ‌های سمت عقب کشتی برای جلوگیری از لرزش‌های غیرضروری به صورت زاویه‌ای قرار داشتند. این امکان را برای مسافران، به ویژه آن‌هایی که در طبقه اول در نزدیکی طبقات بالاتر کشتی هستند، فراهم می‌کرد تا صاف‌ترین بادبان ممکن را تجربه کنند.
دودکش‌ها
کشتی فقط به سه دودکش برای سرویس دهی دیگ‌های عظیم در انتهای کشتی نیاز داشت. با این حال، با توجه به اندازه کشتی، طراحان یک دودکش دیگر برای اهداف زیبایی شناختی و ارائه هوای تازه به موتورخانه‌های زیر اضافه کردند.
کاپیتان اسمیت
کاپیتان ادوارد اسمیت (سمت راست)، قبل از حرکت به کشتی تایتانیک، چندین دهه تجربه داشت. افسر نیروی دریایی بریتانیا قرار بود پس از اولین سفر دریایی تایتانیک بازنشسته شود.
اپراتور بی سیم
فناوری ارتباط بی سیم مورد استفاده در کشتی در آن زمان نسبتاً جدید بود. با انتقال کد مورس روی فرکانس موج باز کار می‌کرد. پس از این فاجعه، برای همه کشتی‌های درجه یک الزامی شد که در صورت بروز مشکل در نزدیکی، یک ساعت رادیویی دائمی ۲۴ ساعته داشته باشند.
